บทที่ 7 7

พีระดาขมวดคิ้วเมื่อเห็นอาการแปลกๆของเขา ใบหน้าเรียวก้มลงมองตัวเองแล้วก็ต้องกรีดร้องออกมาอีกครั้ง

“กรี๊ดดดด”

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ คุณจงใจจะยั่วผมใช่มั๊ย มาทำผ้าหลุดต่อหน้าผมแบบนี้น่ะ” เขากระซิบถามเมื่อกระโจนเข้ามาปิดปากเธอไว้แน่นอีกครั้ง ในขณะที่ร่างบางทำตาเหลือกพยายามจะก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่หล่นอยู่บนพื้นมาปิดบังกายแต่ติดตรงคนตัวสูงที่จับเธอไว้แน่นแถมปิดปากเอาไว้เสียอีกจนเธอก้มลงไม่ได้

มือหนาละออกจากปากบาง แต่ยังเอาออกได้ไม่ถึง2วินาที หญิงสาวก็แหกปากกรี๊ดอีกจนได้

“คุณกินนกหวีดเข้าไปเหรอไง” พูดจบเขาก็ก้มลงจูบปิดปากเธออย่างรุนแรง ลิ้นร้อนๆสอดเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากเธออย่างช่ำชอง มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนอย่างห้ามใจไม่อยู่

พีระดาเบิกตาค้าง รู้สึกเหมือนแข้งขาจะอ่อนระทวย ความวาบหวามพลุ่งพล่านไปทั่วช่องท้อง ก่อนที่สติของเธอจะกลับมา มือเรียวยกขึ้นผลักหน้าอกของเขาให้ออกห่าง ซึ่งก็น่าแปลกที่เขากลับยอมถอนจุมพิตออกและปล่อยเธอแต่โดยดี

คราวนี้พีระดาไม่กล้าโวยวายอีกแล้ว ขาเรียวๆทรุดลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นพร้อมกับดึงผ้าขนหนูมาพันร่างกายตัวเองมือไม้สั่น

“คุณมันจอมฉวยโอกาส” เธอต่อว่าเสียงเครือ เล่นเอาภีรวัทน์ที่ยืนหันหน้าไปทางอื่นต้องตวัดสายตากลับมาอย่างดุดัน

“ผมมาฟังคำตอบ”

“ฉันไม่เอาศักดิ์ศรีตัวเองไปแลกกับงานบ้าๆแบบนั้นเด็ดขาด มีผู้หญิงมากมายที่คุณสามารถซื้อได้ ทำไมคุณไม่ทำ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเถียง ที่ดวงตากลมโตมีคราบน้ำตาฉาบบางๆอย่างอ่อนแอเล่นเอาเขาใจอ่อนยวบ ประโยคต่อมาจึงฟังดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ผมต้องการคุณ”

“ทำไมต้องเป็นฉัน” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ

“เพราะแม่ของลูกผมจะต้องบริสุทธิ์ สะอาด” เขาตอบอย่างมั่นใจ ส่วนเธอก็ได้แต่เม้มปากแน่น

“รู้ได้ไงว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สะอาด”

“สายตาของผมไม่เคยพลาด” เขากระตุกรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วถามย้ำขึ้นมาอีกรอบว่า “ตกลงคำตอบของคุณคืออะไร”

“ถ้าฉันจะปฏิเสธล่ะ”

“คุณก็จะไม่ได้เจอแม่ของคุณน่ะสิ” เขายักไหล่พลางตอบหน้าตาย เล่นเอาหญิงสาวต้องเม้มปากอีกรอบอย่างคิดไม่ตก

“แล้วฉันจะบอกคุณทีหลัง ตอนนี้คุณช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้มั๊ย ฉันจะแต่งตัว”

“ได้” เขารับคำพร้อมกับหลุบเปลือกตาคมลงมองร่างแบบบางให้เต็มตาอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกไปจากประตูพร้อมกับปิดประตูเอาไว้เหมือนเดิม

ร่างสูงเดินออกมายืนนอกบ้านพร้อมกับหันไปมองบ้าน2ชั้นสีฟ้าหลังน้อยอีกครั้งอย่างพินิจ บ้านหลังนี้ถูกสร้างน่ารักเหมือนบ้านของตุ๊กตา ที่หน้าบ้านประดับด้วยโมบายเล็กๆหลายอันที่แขวนเรียงรายไว้ ข้างๆบ้านมีสวนดอกไม้หลายชนิดที่แข่งกันชูช่อออกดอกสวยงามส่งกลิ่นหอมระริน

ใช่..ดอกไม้เหล่านี้ออกดอกสวย กลีบดอกเล็กๆดูจะบอบบางยามที่ต้องลม จนไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะทำให้จิตใจของคนที่ยุ่งอยู่แต่กับงานอย่างเขาผ่อนคลายขึ้น

ชายหนุ่มเดินไปนั่งบนเข่ามองดอกไม้ดอกเล็กๆอย่างใกล้ชิด มือใหญ่ซ้อนดอกดาวกระจายสีส้มขึ้นมาดูพลางหันหน้าไปมองต้นอื่นๆ

มีทั้งต้นดาวเรือง กุหลาบ กล้วยไม้ จำปีจำปา มะลิ แล้วก็...ดอกแก้ว

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเดินไปก้มหน้าลงมองต้นดอกแก้วใกล้ๆ

ดอกสีขาวเล็กๆส่งกลิ่นหอมระรวย จนชายหนุ่มอดนึกไปถึงเจ้าของบ้านเล็กหลังนี้ไม่ได้

ผู้หญิงร่างเล็กเสียงดังจอมโวยวาย แต่ใบหน้ากลับดูเหมือนเด็กๆบอบบางชวนให้น่าทนุถนอม

พอนึกมาถึงตรงนี้แล้ว ภาพหญิงสาวหน้าเด็กเหมือนสาวมัธยมที่นุ่งกระโจมอกผืนสั้นเหนือเข่าเกือบคืบก็ลอยเข้ามาในความคิด

หยดน้ำที่เกาะพราวตามผิวบางๆอกอวบๆที่ชูชันอวดสายตาเขายามที่ผ้าได้หลุดออกไปจากร่างระหง

ผิวแก้มแดงปลั่งด้วยความอับอาย บวกกับเนื้อตัวที่บ่งบอกถึงวัยสาวเต็มที่ของเธอทำให้เลือดในกายชายหนุ่มพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง

เพียงแค่นึกถึง อารมณ์ของเขาก็กระเจิดกระเจิงจนอยากจะกลับเข้าไปในบ้านแล้วคว้าตัวเธอมากอดจูบ

เธอดูน่ารัก น่าปรารถนากว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยร่วมเตียงด้วย...!!

“เด็ดดอกไม้ที่บ้านฉัน คุณขออนุญาตแล้วหรือยังคะ” เสียงใสๆที่ถามขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เขาต้องหันไปมอง ดวงตาคมกวาดไปทั่วเรือนร่างที่สวมใส่ชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์อย่างมิดชิด ทำให้เขาอดจะทอดถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายไม่ได้

“อือ ขออนุญาตนะ” เขาบอกเบาๆ เล่นเอาเธอต้องค้อนตาคว่ำ

“มาขอตอนเด็ดไปแล้วนี่นะ”

“แค่ดอกแก้ว ทำเป็นหวงไปได้” เขาว่าพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง เท้าใหญ่ๆที่ถูกซุกซ่อนอยู่ภายใต้รองเท้าหนังสีดำมันปลาบราคาแพงก้าวมาหยุดยืนประชิดตัวเธอ พร้อมชูช่อดอกแก้วขึ้นมาอยู่ในระดับใบหน้าของหญิงสาว

“ผิวของคุณ...หอมเหมือนกลิ่นดอกแก้ว” เขากระซิบบอก ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ข้างแก้มของเธอ จนหญิงสาวต้องผลักหน้าคมออกไปเพื่อระงับอาการเต้นแปลกๆของหัวใจ