เสียใจ

เย็นวันเดียวกัน

วาลไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่นานแค่ไหนแล้ว หน้าจอสว่างวาบขึ้นมาในมือขณะที่เธอยังคงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ขาข้างหนึ่งขดอยู่ใต้ตัว ส่วนอีกข้างเหยียดตรงออกไป ด้านนอก ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากแล้ว ทอดเงายาวพาดผ่านพื้นห้อง เธอยังไม่ได้ขยับไปไหนตั้งแต่กลับมาจากกองถ่าย กล้ามเนื้...