49

ช่างแม่งทุกคน!

ฝนโหมกระหน่่ำลงมาไม่ขาดสาย เป็นสายฝนเย็นเยียบไร้ความปรานีที่ทำให้ฉันเปียกโชกไปถึงกระดูก ผมเปียกลู่แนบใบหน้า หยดน้ำไหลเข้าตา และทุกย่างก้าวที่ฉันเดินไปตามถนนร้างผู้คนก็รู้สึกหนักอึ้งกว่าก้าวที่แล้ว ชุดสวยของฉันแนบสนิทไปกับผิว น้ำหนักของมันถ่วงฉันลงราวกับว่าเนื้อผ้าเองก็อยากให้ฉันจมดิ่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ