72

พอเราเดินเข้าไปในคฤหาสน์ เด็กชายก็ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของฉัน อยากจะเป็นอิสระเต็มแก่ ฉันหัวเราะเบาๆ แล้ววางเขาลง และโดยไม่ลังเล เขาก็วิ่งปรื๋อตรงไปยังประตูที่เปิดอ้าของโถงทางเดินใหญ่ เขาแทบไม่ได้หันกลับมามองก่อนจะหายลับไปจากสายตา ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่กระทบกับพื้นหินอ่อน ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ