บทที่ 3 บทที่ 3
บทที่ 3
“เอามือออกไปจากตัวผม!” เมสันพูดเสียงกร้าวดุ แววตากระด้างขึ้นฉับพลัน ไร้อารมณ์ร่วมใดๆ อย่างสิ้นเชิง
“แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ... คุณจะยังไล่ฉันอยู่อีกมั้ย หือ...”
เสื้อคลุมถูกถอดออกจากเรือนกายของสาวใหญ่ก่อนจะทิ้งมันให้ตกลงพื้นด้วยท่วงท่าแบบเชื้อเชิญในเรื่องเพศเต็มที่ อวดรูปร่างสมส่วนละลานตาภายใต้ชุดนอนสายเดี่ยวยาวแค่ครึ่งต้นขา และคนที่อยู่ในฐานะภรรยาใหม่ของพ่อก็คลี่ยิ้มออกมาแบบสมใจ เมื่อมือใหญ่ตะปบเข้าที่ไหล่ของเธอ แพรวดาวมั่นใจว่าอีกไม่ถึงอึดใจเขาจะต้องกระชากเธอเข้าไปจูบ หลังจากนั้นบทรักแสนเร่าร้อนที่เธอเฝ้าถวิลหาก็จะบรรเลงขึ้นจนเตียงของเขาแทบจะลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน และเธอก็พร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมที่จะถูกไฟสวาทของเขาพร่าผลาญให้มอดไหม้
แต่แล้วความหวังทั้งหมดทั้งมวลของแพรวดาวมีอันต้องพังครืนลงไม่เป็นท่า เมื่อมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่บนต้นแขนของเธอนั้นเริ่มบีบแรงเข้าจนกระดูกแทบจะแตกละเอียด
“โอ๊ย!”
สาวใหญ่ร้องออกมาพลางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ หากก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าเมสันอาจจะเป็นผู้ชายที่ชอบทำอะไรรุนแรงตามบุคลิกของเขา ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่เกี่ยง ทว่าความหวังของแพรวดาวก็ดับวูบลงราวกับเปลวไฟที่ถูกมวลน้ำซัดสาดเข้าใส่อย่างจังอีกครั้ง เมื่อเสียงห้าวดุทรงพลังตวาดดังลั่นขึ้น!
“ถ้ายังรักจะเป็นเมียพ่อผมและอยากมีที่ซุกหัวนอน ก็อย่าทำตัวร่านกับผมหรือผู้ชายคนไหนอีก ไม่อย่างนั้นผมจะกระชากคุณไปหาพ่อผม และบอกเรื่องที่คุณกำลังทำเดี๋ยวนี้” มือใหญ่ผลักร่างของผู้หญิงตรงหน้าออกไปเต็มแรงอย่างรังเกียจ ทำให้แพรวดาวล้มก้นจ้ำเบ้ากระแทกลงกับพื้นจนเจ็บร้าวไปทั้งตัว แต่นั่นก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับดวงตาวาวโรจน์ของเขาที่กำลังสาดปะทุ ขณะมองมาเสมือนเปลวไฟจากโลกันตร์ก็ไม่ปาน
“คุณเมสัน!” แพรวดาวเม้มปากเข้าหากันแน่นจนปรากฏรอยย่นบริเวณ หางตาอย่างพยายามเก็บอาการที่สุด
“อย่าริอ่านมาทำแบบนี้กับผมอีก ต่อให้คุณมาแก้ผ้าต่อหน้าผม ผมก็ไม่คิดจะใช้ผู้หญิงร่วมกับพ่อและไม่เคยคิดอยากจะแตะต้องคนที่ทำตัวไร้ยางอายและน่าสมเพชแบบคุณ” วาจาผรุสวาทของเมสันเต็มไปด้วยความเจ็บแสบ ไม่ไว้หน้า ไม่รักษาน้ำใจ ดูถูกดูแคลนและเย้ยหยันระคนกัน แต่มันก็เหมาะสมแล้วสำหรับผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นแพรวดาว!
“เมสันคะ...”
“กลับไปซะ! ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะเป็นคนพาคุณไปส่งเอง! หรือจะต้องให้ผมไปเรียกพ่อมาพาคุณกลับไป”
เมสันคำรามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเสมือนเสือที่ถูกกระตุกหนวดจนสามารถตะปบคนให้ตายได้ง่ายๆ ในชั่วพริบตา
“อย่านะคะ!” แพรวดาวรีบตาลีตาเหลือกร้องห้าม
“ฉันจะกลับไปห้องเดี๋ยวนี้แหละ”
สาวใหญ่รีบลนลานลุกขึ้น แล้วหมุนตัวกลับด้วยความรู้สึกที่เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจและอับอายเป็นที่สุด ความโกรธที่มาพร้อมกับการดูแคลนของเมสันนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน
“เดี๋ยว!”
เสียงห้วนๆ ของเมสันที่เรียกขึ้นทำให้อดีตนางแบบสาวใจชื้นขึ้นมาทันทีพลางแอบหวังว่าบางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจเรียกเธอเข้าไปในห้องก็เป็นได้
“คะ” เธอหันมาพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานหยดปานน้ำผึ้งเดือนห้า
“เอาเสื้อคลุมของคุณกลับไปด้วย”
ประโยคดังกล่าวทำเอาแพรวดาวหน้าเจื่อนลงเป็นครั้งที่สอง รีบก้มลงหยิบเอาเสื้อคลุมขึ้นมาสวมใส่ คราวนี้เธอเดินแกมวิ่งกลับห้องของตัวเองอย่างไม่มีความหวังใดๆ หลงเหลืออีกต่อไป
สาวน้อยที่เพิ่งกลับออกมาจากห้องดูดาวยืนตัวแข็งเป็นก้อนหินกับเหตุการณ์ตรงหน้า แม้จะไม่ได้ผูกพันกับมารดาสักเท่าไหร่ แต่ก็อดเสียใจและอดสูกับการกระทำอันน่าละอายเช่นนั้นของคนเป็นแม่ไม่ได้ เธอไม่เคยรู้ว่าก่อนที่แพรวดาวจะแต่งงานกับไวแอต แพรวดาวใช้ชีวิตส่วนตัวเช่นไร แต่สิ่งที่แม่ของเธอทำไปเมื่อครู่นี้มันเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรมและผิดต่อสามีอย่างร้ายแรง
“โธ่...คุณทำไมถึงทำแบบนี้”
เสียงหวานใสเผลอพึมพำออกมาเบาๆ อย่างสะท้อนใจ แต่นั่นก็มากพอที่ทำให้เมสันซึ่งกำลังจะปิดประตูห้องหันขวับมองไปยังต้นเสียงทันที
“นั่นใคร!!??”
เสียงเข้มดุที่ดังขึ้นทำให้ละอองฝนได้สติ และรีบยกมือปิดปากตัวเองอย่างตื่นตระหนกใจ โชคดีที่บริเวณซึ่งเธอยืนอยู่นั้นค่อนข้างมืดเขาจึงไม่เห็นเธอ
“ฉันถามว่าใคร...ฮะ!!” เมสันถามในน้ำเสียงโทนเดิมที่ฟังดูเกรี้ยวกราดขึ้น และเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา ชายหนุ่มจึงสาวเท้าเข้าไปหาคนที่แฝงกายอยู่บริเวณมุมห้องทันที
ละอองฝนหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มเมื่อร่างใหญ่กำยำขยับตัวใกล้เข้ามา อารามตกใจทำให้เท้าเล็กๆ วิ่งหนีกลับไปยังห้องดูดาวโดยไม่คิดชีวิต
เมสันก้าวพรวดพราดตามอย่างรวดเร็ว ถึงแม้สาวน้อยจะซอยเท้าเร็วยิกๆ เพียงใด แต่ก็ยังไม่ไวพอที่จะหนีฝีเท้ายาวๆ ของชายหนุ่มพ้น มือใหญ่หนาดั่งคีมเหล็กเอื้อมไปดึงผมสลวยจนละอองฝนหน้าแหงนหงาย ก่อนที่เอวเล็กกิ่วจะถูกแขนแกร่งตวัดล็อกจากด้านหลัง
สาวน้อยดิ้นรนสุดเรี่ยวแรงอย่างคนที่อยู่ในภาวะหวาดกลัวและตกใจสุดขีด กายบอบบางพยายามบิดหนีเพื่อจะให้หลุดจากพันธนาการอันน่าระทึกนั้นให้ได้ แต่วงแขนของเขาช่างแข็งแกร่งนัก ดิ้นอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกไปได้เสียที
มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาตะปบที่หัวไหล่แล้วหมุนร่างเล็กๆ ให้หันมาเผชิญหน้า การต่อสู้กันท่ามกลางความมืดดังขลุกขลักและดูเหมือนว่าคนที่เรี่ยวแรงน้อยกว่าจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เมื่อเขาคว้าถูกบริเวณคอเสื้อของเธอแล้วกระชากทีเดียวสุดแรงจนขาดดังแควก!
