บทที่ 52 บทที่ 52

“ค่ะ...ดิฉันขอเวลาสามวัน แล้วจะไม่อยู่เป็นภาระของคุณอีกต่อไป”

ละอองฝนพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่นอย่างยากเย็น นัยน์ตาเริ่มมีน้ำใสๆ คลอคลองขึ้นมาจนเป็นม่านจางๆ แต่ก็ยังกลั้นเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าเขา ไม่อยากให้เขาสมเพชเวทนา หรือกล่าวหาว่าเอาน้ำตามาเรียกความสงสารเห็นใจ

“ก็ดี๊! ถ้าครบสามวันแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ