บทที่ 84 บทที่ 84

ดวงตากลมแป๋วสีเดียวกับตาของพ่อมองคนตัวใหญ่ที่ชะโงกหน้าอยู่เหนือเปลของตนแล้วคลี่ริมฝีปากยิ้มกว้าง เมสันจึงยื่นนิ้วให้ และมือเล็กก็ยื่นมาจับ ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา

ละอองฝนถอยห่างออกมานั่งที่เตียง ปล่อยให้พ่อลูกเล่นกันอยู่อย่างนั้น จวบจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มาร์คัสก็ยังยิ้มร่าอยู่ตลอด ไม่ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ