บทที่ 3

ภายในรถ ฤทธิ์ยาเริ่มทำงาน

คลื่นความร้อนแผ่ซ่านจากส่วนลึกในร่างกายของไดอาน่า ขณะที่สติสัมปชัญญะของเธอค่อยๆ พร่าเลือน เธอรู้สึกถึงไฟไร้นามที่ก่อตัวขึ้นภายใน ค่อยๆ แผดเผาทุกอณูและเส้นเลือด เธอรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ ความร้อนทำให้เธอแห้งผาก ร่างกายทั้งร่างลุกเป็นไฟ

มีบางอย่างผิดปกติ

ดวงตาของไดอาน่าเบิกโพลง ในฐานะอัจฉริยะทางการแพทย์ เธอรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างในร่างกายของเธอเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่า "ยาตัวใหม่" ที่เวดพูดถึงไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาอ้าง!

พวกเขาพยายามจะทำอะไรกันแน่ ทำให้เธอขายหน้าในคืนวันแต่งงาน สร้างความขุ่นเคืองให้ตระกูลรัสเซลอย่างที่สุดงั้นหรือ

คลื่นความร้อนทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คุกคามที่จะกลืนกินสติของเธอ เธอฝืนตัวเองให้ผ่านพ้นพิธีแต่งงานไปให้ได้—พิธีวิวาห์จอมปลอมที่ไม่มีเจ้าบ่าวอยู่ด้วย

สายตาของแขกเหรื่อเต็มไปด้วยความเห็นใจ ความสมเพช และความสะใจอย่างไม่ปิดบัง

"นี่น่ะเหรอเจ้าสาวตัวแทน สวยนะ แต่น่าเสียดายที่ต้องมาแต่งงานกับเจ้าชายนิทรา"

"ได้ยินว่ารูเพิร์ต รัสเซลใกล้จะหมดลมแล้วนะ ตระกูลยอร์กคงจะร้อนเงินมาก ถึงได้ผลักไสลูกสาวตัวเองลงขุมนรกแบบนี้"

"ลูกสาวอะไรกัน ได้ยินว่าไปเก็บมาจากถิ่นทุรกันดารที่ไหนสักแห่ง—เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ ไม่งั้นทำไมพวกเขาถึงจะมอบ 'โอกาส' นี้ให้เธอล่ะ"

ครูซ รัสเซล ลุงของรูเพิร์ตและผู้นำตระกูลรัสเซลคนปัจจุบัน ยังคงทำหน้าเคร่งขรึมตลอดงาน ดูเหมือนจะไม่แยแสกับงานแต่งงานนี้เลย

หลังจากพิธียกน้ำชา ไดอาน่าใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายผลักประตูห้องหอ เธอปิดมันดังปัง ตัดขาดทุกสิ่งภายนอก

ห้องทั้งห้องมืดสนิท ม่านหนาทึบกั้นแสงยามเย็นเอาไว้

ฤทธิ์ยาสำแดงเดชอย่างเต็มที่ การมองเห็นของไดอาน่าพร่ามัวโดยสิ้นเชิง ทุกสิ่งตรงหน้ากลายเป็นภาพซ้อน ร่างกายของเธอร้อนรุ่ม หลอมละลายดั่งเทียนไข เธอทำไปตามสัญชาตญาณล้วนๆ พยุงตัวเองกับกำแพงแล้วโซซัดโซเซไปข้างหน้า

ผ่านม่านตาที่พร่ามัว เธอเห็นเงาร่างสูงใหญ่สง่างาม ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง แผ่รังสีแห่งความเย็นยะเยือกที่รุนแรงออกมา

ภาพหลอนงั้นหรือ ไอเย็นยะเยือกนั้นคือสิ่งเย้ายวนใจถึงตายสำหรับเธอในตอนนี้—และเป็นยาถอนพิษเพียงหนึ่งเดียวของเธอ

คลื่นความร้อนในกายเธอรุนแรงขึ้น สติใกล้จะถูกกลืนกินจนหมดสิ้น เธอทรงตัวต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ร่างกายของเธออ่อนระทวย มือลื่นหลุดจากกำแพง เธอใช้กำลังเฮือกสุดท้ายพุ่งเข้าหาร่างเลือนลางนั้น

ตุ้บ! ไดอาน่าปะทะเข้ากับอ้อมกอดที่แข็งแกร่งและเย็นเฉียบ ร่างสูงใหญ่ของชายคนนั้นไม่ขยับแม้แต่น้อย แต่ไอรอบกายที่หนาวเหน็บ—ราวกับยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ—ก็โอบล้อมเธอไว้ในทันที

ไดอาน่าราวกับปลาที่กำลังจะตายได้น้ำ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างพึงพอใจ ร่างกายทั้งร่างเบียดชิดเข้าหาเขา แขนของเธอโอบรอบคอเขาอย่างไม่รู้ตัว

"เธอคือเจ้าสาวจากตระกูลยอร์กงั้นรึ" เสียงของชายผู้นั้นแหบพร่าและแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกจนถึงกระดูก

ตัวตนที่เย็นเฉียบของเขาคือความรอดเพียงหนึ่งเดียวของไดอาน่าในขณะนั้น เธอแทบไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด จิตใจที่สับสนของเธอจดจ่ออยู่กับความคิดเดียว: ต้องเกาะแหล่งความเย็นนี้ไว้ให้ได้

เธอเบียดตัวเข้าไปใกล้ขึ้น มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ไต่ขึ้นไปบนชุดสูทเรียบกริบของเขา นิ้วพยายามปลดกระดุมเสื้อ เพื่อที่จะได้ดูดซับความเย็นจากเขาให้มากขึ้น

มือเล็กๆ ของเธอเอื้อมไปถึงปกเสื้อขณะที่ไดอาน่าขยับเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ดูดซับความเย็นที่จะดับไฟในกายเธออย่างตะกละตะกลาม

เธอเงยหน้าขึ้น กดริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของเธอเข้ากับริมฝีปากของเขาตามสัญชาตญาณ

ร่างของชายผู้นั้นเกร็งขึ้นทันที เขาบีบข้อมือเธอแรงจนกระดูกแทบแหลกละเอียด ในชั่วพริบตาที่น่าเวียนหัว เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกยกขึ้นจากพื้น ถูกพัดพาไปโดยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้

ไดอาน่าถูกพาตัวมายังพื้นที่ที่เย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม

น้ำเย็นจัดราดรดลงบนศีรษะของเธอ กระชากสติที่เลือนรางให้กลับคืนมาได้บางส่วน ท่ามกลางความเจ็บปวดแปลบปลาบที่หน้าอกและความหนาวเหน็บที่ห่อหุ้มร่างกาย สติสัมปชัญญะของเธอก็กลับมาอย่างสมบูรณ์

ไดอาน่าพยุงตัวพิงกำแพงเย็นเฉียบอย่างทุลักทุเล เธอปาดน้ำออกจากใบหน้าและพยายามลืมตาขึ้น ในที่สุดภาพที่เห็นก็ค่อยๆ ปรับจากพร่ามัวเป็นคมชัด

เบื้องหน้าของเธอคือใบหน้าที่หล่อเหลาจนแทบจะเรียกได้ว่าดุดัน สันจมูกโด่งเป็นคม ริมฝีปากบางเม้มสนิท เครื่องหน้าราวกับผลงานชิ้นเอกที่พระเจ้าบรรจงสร้าง ทว่าดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นกลับปั่นป่วนไปด้วยความเย็นชาและการพินิจพิเคราะห์ที่เธอไม่เข้าใจ

รูปร่างและอำนาจบัญชาการเช่นนี้ ไม่ผิดแน่... เขาคือ ‘ภูเขาน้ำแข็ง’ คนก่อนหน้านี้ นี่ไม่ใช่ภาพหลอน

แต่ชายคนนี้เป็นใครกัน? สามีใหม่ของเธอ รูเพิร์ต รัสเซล ควรจะนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียง ขยับตัวไม่ได้ไม่ใช่หรือ แต่ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ยังเป็นคนโยนเธอลงอ่างอาบน้ำอีกด้วย

แผนการของตระกูลยอร์กเริ่มแจ่มชัดขึ้นในความคิดของเธอ ไอดริส แดช... พวกเขาคำนวณมาอย่างดี ยานี้ไม่เพียงแต่ลอกเลียนอาการหัวใจล้มเหลว แต่ยังถูกออกแบบมาเพื่อให้เธอทำตัวน่าอับอายในคืนวันแต่งงาน สร้างความโกรธเกรี้ยวให้ตระกูลรัสเซลอย่างที่สุด และทำให้เธอไม่มีที่ไป

ด้วยวิธีนั้น พวกเขาก็จะสามารถอ้างสิทธิ์ในสินสอดทั้งหมดได้อย่างชอบธรรม ส่วนเธอที่เซ็นสัญญาตัดขาดจากครอบครัวไปแล้ว ก็จะต้องตายโดยไม่มีที่พึ่ง

ช่างเป็นแผนการที่แยบยลเสียจริง

“ในคืนวันแต่งงานของตัวเอง เธอยังร้อนรนที่จะหาผู้ชายคนอื่นขนาดนี้เชียว? นี่เป็นการให้เกียรติสามีที่กำลังจะตายของเธอตรงไหน?” น้ำเสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มดังก้องไปทั่วห้องน้ำที่กว้างขวาง เจือไปด้วยความขบขันและการเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง

ในที่สุดสติของไดอาน่าก็ปลอดโปร่งอย่างสมบูรณ์ แทนที่จะแสดงความอับอายที่ถูกจับได้ เธอกลับยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์เย้ายวน

“แล้วคุณล่ะเป็นใครกันคะ?” ไดอาน่ายกมือขึ้น เหยียดนิ้วเรียวแตะเบาๆ บนแผงอกที่ได้รูปของเขา “ในห้องหออันกว้างใหญ่นี้ นอกจากฉันผู้เป็นเจ้าสาวแล้ว ก็ไม่ควรจะมีแค่สามีเจ้าชายนิทราที่ ‘ใกล้จะไปเต็มที’ เพียงคนเดียวหรอกหรือ?”

ไดอาน่ายกมือที่เปียกชุ่มขึ้นคว้าเนกไทของเขาแล้วกระตุกลงมา เธอเอียงศีรษะเข้าไปใกล้ใบหูของเขา ลมหายใจอุ่นๆ รินรดอยู่ข้างติ่งหู เสียงของเธอแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของคนรัก

“หรือว่า... คุณคือ ‘ของขวัญสุดเซอร์ไพรส์’ ที่พี่ชายสุดที่รักของฉันจัดหามาให้ เพราะกลัวว่าฉันจะตายช้าไปหรือไง? อืม... มีอะไรมาฉันก็รับได้ทั้งนั้นแหละ”

พูดจบ ไดอาน่าก็ประกบริมฝีปากของเธอกับเขาโดยตรง

ขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เธอเมินเฉยต่ออารมณ์อันตรายที่ปั่นป่วนในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนอง เธอก็ใช้ข้อศอกอีกข้างยันขอบอ่างแล้วพลิกตัวออกมาอย่างสง่างาม การเคลื่อนไหวนั้นลื่นไหลต่อเนื่อง ไม่มีความลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

ไดอาน่ายืนอยู่นอกอ่างอาบน้ำ มองชายหนุ่มที่เธอเพิ่งหลอกล่อ ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ

หันตัว ปิดประตู ล็อก... เสียงดังกริ๊กแบ่งแยกโลกของคนทั้งสองออกจากกัน

ปล่อยให้ชายในห้องน้ำได้ทบทวนถึงราคาที่ต้องจ่ายของการเป็นผู้บุกรุก

เธอหันหลังและเดินออกจากห้องหอ แม้ว่าน้ำเย็นจะช่วยกดฤทธิ์ยาส่วนใหญ่ไว้ได้ แต่พิษที่เหลืออยู่ยังคงไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเธอ

ไดอาน่าต้องการไปหาพ่อบ้านเพื่อเอากระเป๋าเดินทางของเธอคืนมา หุ่นยนต์การแพทย์ขนาดเล็กข้างในอาจจะมีประโยชน์ มีเพียงการกำจัดยาออกจากร่างกายให้หมดสิ้นเท่านั้น เธอถึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริง

ทว่า ทันทีที่ก้าวออกมา เธอก็พบกับแม่เลี้ยงของรูเพิร์ต ซึ่งก็คือแม่สามีของเธอ อัลวิน่า รัสเซล ซึ่งเสื้อผ้าดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

เมื่อเห็นไดอาน่า เธอก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย! นี่เธอจะไปไหน? เวลานี้เธอควรจะดูแลรูเพิร์ตอยู่สิ”