บทที่ 5

เงาร่างสูงทาบทับแสงสว่างตรงกรอบประตู

ชายคนเมื่อคืนกำลังยืนพิงกรอบประตู มองเธออยู่เนิ่นนานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้

เขาเปลี่ยนไปสวมชุดคลุมผ้าไหมสีดำ เนื้อผ้าชั้นดีแนบสนิทไปกับเรือนกาย สาบคอเสื้อเปิดกว้าง เผยให้เห็นแนวไหปลาร้าที่คมชัดและแผงอกแน่นเป็นบางส่วนอย่างท้าทาย

ผมของเขายังเปียกชื้น มีสองสามปอยที่ปรกหน้าผาก หยดน้ำยังไม่ทันร่วงหล่นจากปลายผมสีเข้ม ขับให้ผิวขาวซีดของเขาดูเย็นเยียบยิ่งขึ้น ดูเหมือนเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

เขากอดอกในท่วงท่าที่ผ่อนคลายจนเกินไป สายตาทอดมองมายังเธอ

ดวงตาคู่นั้นดำลึกราวกับไร้ก้นบึ้ง ฉายแววพินิจพิจารณาและความสนใจใคร่รู้ในละครฉากใหญ่ที่กำลังจะเปิดม่าน นี่คือความสงบนิ่งอย่างสมบูรณ์ของผู้ที่อยู่ในตำแหน่งเปี่ยมอำนาจ

ไดอาน่านั่งอยู่บนพรมเย็นเฉียบ เงยหน้ามองเขาอย่างสงบ ในดวงตาของเธอไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ ไม่มีความหวาดกลัว ไม่มีความสงสัย มีเพียงความกระจ่างใสที่เยียบเย็นเกินปกติ

ชายผู้นั้นกำลังสำรวจเธอจากเบื้องบน ขณะที่ไดอาน่าก็กำลังจ้องมองเขากลับจากเบื้องล่าง

ใครเอ่ยปากก่อน คนนั้นย่อมพ่ายแพ้ในสงครามจิตวิทยาไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า จนกระทั่งหัวเข่าของไดอาน่าเริ่มรู้สึกชา ในที่สุด ริมฝีปากบางที่เม้มแน่นของชายผู้นั้นก็ขยับ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ปราศจากความอบอุ่น

“พี่สะใภ้ เฝ้าไข้ทั้งคืนเลยหรือครับ ช่างทุ่มเทเสียจริง”

เขาลดแขนลงแล้วก้าวเข้ามาหาเธอด้วยฝีเท้ายาว ๆ ที่ไม่เร่งร้อน ชายชุดคลุมผ้าไหมไหวไปตามการเคลื่อนไหว เสียดสีกับกล้ามเนื้อต้นขาที่เห็นเป็นลอนชัดเจน ทุกย่างก้าวเงียบกริบแต่กลับแฝงไว้ด้วยอำนาจกดดันที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ไดอาน่าไม่ขยับและไม่พูด เพียงแค่มองเขา

หรือว่าเมื่อคืนเขาจะเห็นเรื่องทั้งหมดแล้ว ความคิดนี้ทำให้หัวใจของเธอบีบรัดอย่างรุนแรง ก่อนจะถูกบังคับให้สงบลงในวินาทีถัดมา แล้วถ้าเขาเห็นล่ะ จะเป็นอะไรไป การที่เขายังยืนอยู่ที่นี่อย่างมีชีวิตสุขสบายดี ก็บ่งบอกว่าเขามีความลับของตัวเองเช่นกัน

และเขาเรียกเธอว่า “พี่สะใภ้” หรือว่าเขาจะเป็นน้องชายของรูเพิร์ต ไม่ใช่คนที่พวกพี่ชายของเธอส่งมาทำร้ายเธอ

ชายผู้นั้นหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองลงมา สายตาของเขากวาดผ่านใบหน้าที่อ่อนล้าของเธอ สุดท้ายก็หยุดลงที่มือซึ่งวางอยู่บนหัวเข่า ที่นั่นมีรอยเข็มจาง ๆ ปรากฏอยู่ ดวงตาของเขาหม่นแสงลงชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นแววพินิจพิจารณาอย่างสนใจใคร่รู้อีกครั้ง

“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมชื่ออลาริค รัสเซล เป็นน้องชายต่างมารดาของรูเพิร์ต” ชายผู้นั้นบุ้ยใบ้ไปทางเตียงว่างเปล่า พูดช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ

อลาริค รัสเซล ลูกนอกสมรสของตระกูลรัสเซล?

ไดอาน่าทบทวนชื่อนี้ในใจ สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ คนที่สามารถเข้าออกห้องของรูเพิร์ตได้อย่างอิสระและทำตัวอาจหาญเช่นนี้ ตระกูลรัสเซลต้องรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา ตำแหน่งของเขาคงไม่ธรรมดา

เธอใช้ราวเตียงที่เย็นเฉียบพยุงตัวลุกขึ้นยืนช้า ๆ ระดับสายตาของทั้งสองค่อนข้างเท่าเทียมกันมากขึ้นแล้ว แม้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เธอยังคงดูตัวเล็กกว่ามากทั้งที่ไม่ใช่คนเตี้ย

“แล้วไงคะ คุณต้องการจะพูดอะไร” ในที่สุดไดอาน่าก็เอ่ยปาก เสียงของเธอราบเรียบมั่นคง

ชายผู้ที่บอกว่าตัวเองชื่ออลาริคก้าวเข้ามาข้างหน้าอย่างกะทันหัน ลดระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองลงเหลือเพียงแค่หนึ่งช่วงแขนในพริบตา กลิ่นไอชื้นหลังอาบน้ำผสมกับกลิ่นกายบุรุษที่เข้มข้นโอบล้อมรอบตัวเธอ

“ทำไมต้องลำบากขนาดนี้ สวมรอยเป็นน้องสาวบุญธรรมมาแต่งงานกับตระกูลรัสเซล ทุ่มเทให้กับคนป่วยที่เป็นเจ้าชายนิทรา คุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่ หวังให้เขาตายเพื่อที่คุณจะได้มรดกก้อนโตแล้วกลายเป็นแม่ม่ายสาวผู้สูงศักดิ์อย่างนั้นสินะ”

คำพูดของเขาราวกับมีดที่แทงเข้ามายังจุดเปราะบางที่สุดของเธอ ไดอาน่าเพียงแค่รับฟังอย่างเงียบ ๆ กระทั่งกะพริบตาเบา ๆ ราวกับกำลังพิจารณาความเป็นไปได้ในข้อเสนอของเขาอย่างจริงจัง

สองสามวินาทีต่อมา เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาลุ่มลึกของเขาโดยตรง มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไร้อารมณ์ “คุณเดาผิดแล้ว”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังบอกเล่าความจริง “สามีที่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้จะเป็นแค่เจ้าชายนิทรา ก็ยังใช้เป็นเกราะป้องกันได้ดีกว่าสามีที่ตายไปแล้ว”

พอได้ฟังดังนั้น ม่านตาของรูเพิร์ตก็หดเล็กลงเล็กน้อย หล่อนกางแผนการคำนวณของตนออกมาต่อหน้าเขาอย่างโจ่งแจ้ง... เย็นชา มีเหตุผล ด้วยแนวทางที่ยึดถือประโยชน์เป็นที่ตั้งจนน่าเยือกเย็นไปถึงกระดูก

เขาอุตส่าห์สวมรอยเป็นอลาริคก็เพื่อทดสอบว่าหล่อนเป็นคนของมัลคอล์มหรือไม่ แต่บัดนี้เป็นที่ประจักษ์แล้วว่าหล่อนไม่ใช่แน่นอน

"ตระกูลยอร์กขายฉันมาที่นี่ และคนมากมายในตระกูลรัสเซลก็หวังให้รูเพิร์ตกับฉันตายเร็วๆ" ไดอาน่าละสายตาจากใบหน้าของเขา

"ตราบใดที่สามีของฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็ยังคงเป็นภรรยาของเขา แม้แต่ตระกูลยอร์กที่อยากเห็นฉันอัปยศอดสู ก็ยังต้องคิดให้รอบคอบก่อนจะลงมือกับฉัน แต่ถ้าเขาตาย คุณคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับฉันล่ะ"

หล่อนพูดจบแล้วหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นในที่สุดก็ฉายแววเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย "ฉันรักษาชีวิตเขาไว้เพื่อปกป้องตัวเอง เหตุผลนี้เพียงพอหรือยัง"

บรรยากาศราวกับหยุดนิ่ง รูเพิร์ตจ้องมองหล่อนนิ่งนานถึงสามสิบวินาทีเต็ม เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าดวงตาของผู้หญิงคนหนึ่งจะใสกระจ่างได้ถึงเพียงนี้ ในขณะที่คำพูดของหล่อนกลับยึดถือประโยชน์ในทางปฏิบัติอย่างถึงที่สุด

"พูดได้ดี" รอยยิ้มของรูเพิร์ตลึกขึ้น "การเอาตัวรอด... ฟังดูเป็นเหตุผลที่ไร้ที่ติ"

ไดอาน่าสบตาเขา "แล้วคุณล่ะ ลูกนอกสมรสที่ไม่ยอมหลับยอมนอน กลับลอบเข้ามาในห้องหอของ 'พี่ชาย' กลางดึกกลางดื่น เป็นห่วงเป็นใยความเป็นความตายของเขาถึงขนาดนี้ คุณต้องการอะไรกันแน่"

ลูกนอกสมรสไม่ควรจะหวังให้ทายาทโดยชอบธรรมตายเร็วๆ หรอกหรือ ต่อให้ไม่หวังให้เขาตาย ก็ควรจะเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ในเงามืดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงกล้าปรากฏตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

แววตาของรูเพิร์ตพลันมืดลง ผู้หญิงคนนี้ฉลาดหลักแหลมกว่าที่เขาคาดไว้ เมื่อมองใบหน้าที่เรียบเฉยของหล่อน เขาก็พลันรู้สึกว่ามันน่าสนุกขึ้นมาบ้าง

เขาแสร้งทำเป็นเจ้าชายนิทราเพื่อวางกับดัก แต่แทนที่จะจับเหยื่อได้ เขากลับถูก 'เหยื่อล่อ' ที่ดูไม่มีพิษสงกัดเข้าให้เต็มๆ

"ในเมื่อคุณฉลาดนัก ทำไมไม่ลองเดาดูเล่า" รูเพิร์ตหัวเราะเบาๆ แล้วโยนคำถามกลับไปให้หล่อน

ไดอาน่ากระตุกมุมปาก เดา? ทำไมหล่อนต้องเดาด้วย? ลูกนอกสมรสคนหนึ่งจะคุกคามสถานการณ์ของหล่อนในตอนนี้ได้สักแค่ไหนเชียว

"ไม่สนใจ" ไดอาน่าพูดเสียงเรียบ แฝงแววรำคาญเล็กน้อย "ตกลงว่า... อลาริค คุณเป็นมิตรหรือศัตรู"

เงาร่างสูงใหญ่ของรูเพิร์ตทาบทับลงมาบดบังร่างของไดอาน่าจนมิดในทันที ขณะที่น้ำเสียงทุ้มลึกของเขากดต่ำลง แทบจะเสียดสีอยู่ข้างใบหูของหล่อน "ฉันจะเป็นมิตรหรือศัตรู มันขึ้นอยู่กับการเลือกของเธอทั้งสิ้น"

บรรยากาศคุกคามนั้นรุนแรงจนน่าอึดอัด "ตระกูลยอร์กส่งตัวปลอมมาแต่งงานแทน ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านปู่ คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

ไดอาน่าไม่แม้แต่จะกะพริบตา สมองของหล่อนทำงานอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่แรก เขาพูดว่าหล่อนเป็นเจ้าสาวตัวแทนของพี่สาว นอกจากตระกูลยอร์กกับตัวหล่อนเองแล้ว ไม่มีทางที่คนอื่นจะรู้เรื่องนี้ได้

เว้นเสียแต่ว่า... เขามีเส้นสายกับพวกพี่ชายของหล่อนจากตระกูลยอร์ก หรือไม่พวกเขาก็ร่วมมือกันอยู่แล้ว

ไดอาน่าพลันยิ้มออกมาเช่นกัน แทนที่จะถอยหนี หล่อนกลับขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม ท้าทายอำนาจกดดันของเขา พวกเขาอยู่ใกล้กันจนหล่อนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจางๆ ที่หลงเหลือจากการอาบน้ำของเขา

หล่อนยกมือขึ้น ปลายนิ้วแตะลงบนปกเสื้อคลุมที่เปิดอ้าของเขา ลากไล้ไปตามแนวไหปลาร้าที่เด่นชัดด้วยแรงกดอย่างจงใจ "คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกพี่ชายไม่ได้เรื่องตระกูลยอร์กนั่น พวกนั้นเสนออะไรให้คุณ การเปิดโปงเรื่องสลับตัวเจ้าสาวจะทำให้พวกนั้นพังพินาศไปด้วย อย่าคิดว่าฉันจะเดือดร้อนอยู่คนเดียว... ก่อนฉันจะตาย ฉันจะลากพวกนั้นลงหลุมไปด้วยกันแน่"

ร่างของรูเพิร์ตแข็งทื่อไปชั่วขณะ เขาก้มลงมองมือของหล่อนที่กำลังลูบไล้อย่างซุกซนบนแผงอกของเขา แล้วคว้าข้อมือของหล่อนไว้แน่น

น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบลง "การเอาฉันไปรวมกับพวกตัวอย่างจากตระกูลยอร์กนั่นถือเป็นการดูถูกฉัน"

แม้ว่าแรงบีบที่ข้อมือจะทำให้เจ็บปวด แต่ไดอาน่าก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว หล่อนเพียงเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ "อย่างนั้นหรือ" หล่อนย้อนถาม "แล้วแท้จริงคุณต้องการอะไรกันแน่"

"ง่ายๆ" รูเพิร์ตปล่อยมือหล่อนแล้วถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว เปิดระยะห่างอันตรายระหว่างพวกเขาสองคนอีกครั้ง "มาเป็นผู้หญิงของฉัน"