บทที่ 7

เมสันวางสร้อยข้อมือลงบนโต๊ะ สายตาของเขากวาดมองใบหน้าของอัลวินาที่แทบจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

“ไดอาน่าพูดถูก สุขภาพของรูเพิร์ตสำคัญที่สุดในตอนนี้ ในเมื่อเธอแต่งเข้ามาในตระกูลรัสเซลแล้ว เธอก็คือคนของเรา ห้ามใครมาสร้างความลำบากใจให้เธอเด็ดขาด”

เขาทำทั้งสนับสนุนเธอ ปรามอัลวินาไปในตัว และตั้งกฎเกณฑ์ให้แก่เหล่าคนรับใช้ที่อยู่ ณ ที่นั้น—ผู้ใหญ่ที่มีอำนาจสูงสุดได้ยอมรับสถานะของเธออย่างเป็นทางการแล้ว

สีหน้าของอัลวินาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเมสัน ทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างอัปยศอดสูแล้วหยิบช้อนส้อมขึ้นมาอีกครั้ง จิ้มลงบนจานด้วยแรงที่เกือบจะทำให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ

ไดอาน่าลดเปลือกตาลง หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อย น้ำอุ่นไหลผ่านลำคอลงไปอย่างสบาย

เธอชนะศึกแรกในตระกูลรัสเซลแล้ว แม้จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น แต่อย่างน้อยเธอก็ปักหลักที่นี่ได้สำเร็จ

อาหารมื้อกลางวันสิ้นสุดลงท่ามกลางความเงียบอันหนักอึ้ง

ไดอาน่าผลักประตูห้องของรูเพิร์ตเข้าไป ก็พบชายที่เรียกตัวเองว่าอลาริคกำลังพิงหัวเตียงอยู่ นิ้วมือเรียวยาวได้รูปของเขาวางอยู่บนรอยแผลเป็นจากไฟไหม้บนใบหน้าของ “รูเพิร์ต”

“รูเพิร์ต” ที่อยู่บนเตียงนั้น แท้จริงแล้วคือผู้ป่วยเจ้าชายนิทราที่ใบหน้าเสียโฉม ซึ่งรูเพิร์ตตัวจริงหามาไว้เพื่อสวมรอยแทนเขาในเวลาที่จำเป็นต้องมีการตรวจร่างกายหรือมีเรื่องอื่นๆ เกิดขึ้น

รูเพิร์ตมองไดอาน่าที่เดินเข้ามา น้ำเสียงของเขาราบเรียบ “ได้ยินว่าเธอทำให้อัลวินาอารมณ์เสียจนกินข้าวไม่ลงเลยนี่”

“เธอยืนกรานจะหาเรื่องใส่ตัว ฉันก็เลยต้องสนองให้หน่อยน่ะค่ะ” ไดอาน่าตอบ พลางเดินเข้าไปเลื่อนมือของเขาออก

เธอตรวจสอบเครื่องวัดสัญญาณชีพข้างเตียง และเมื่อแน่ใจว่าค่าทั้งหมดเป็นปกติแล้ว เธอจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก

รูเพิร์ตส่งเสียงต่ำๆ ในลำคอ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ

ผู้หญิงคนนี้มักจะพูดจาในเรื่องที่ยากจะโต้แย้งได้ด้วยน้ำเสียงสบายๆ เสมอ

“เมสันเข้าข้างเธอ” รูเพิร์ตพูดพลางลุกขึ้น ผ้าห่มเลื่อนหลุดตามการเคลื่อนไหวของเขา เผยให้เห็นส่วนหนึ่งของแผงอกกำยำ

“เขาไม่ได้เข้าข้างฉัน แต่เขากำลังปกป้องตัวเองต่างหาก” ไดอาน่าตอบ เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าอลาริคไม่ได้สวมเสื้อท่อนบน แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก

“เขาต้องการลูกสะใภ้ที่สามารถทำให้คุณมีอาการคงที่ ขณะเดียวกันก็คอยรับมือกับกลุ่มอำนาจต่างๆ อย่างน้อยก็จนกว่ารูเพิร์ตจะหายดี หรือพูดอีกอย่างคือ จนกว่าคุณจะไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ตำแหน่งของฉันก็ยังมั่นคง”

เธอเข้าใจความสัมพันธ์นี้เป็นอย่างดี

เมสันไม่ใช่นักบุญ การตัดสินใจทุกอย่างของเขาล้วนตั้งอยู่บนผลประโยชน์ของตระกูลรัสเซล

การปกป้องเธอในวันนี้เป็นเพราะว่าในปัจจุบันเธอคือสินทรัพย์ชั้นดีที่ให้ผลตอบแทนสูง

ในโลกใบนี้ ความสัมพันธ์ที่มั่นคงที่สุดไม่เคยตั้งอยู่บนพื้นฐานของอารมณ์ที่แปรปรวนไม่จีรัง แต่เป็นผลประโยชน์ร่วมกันที่จับต้องได้ต่างหาก

รูเพิร์ตจงใจก้มหน้าลงมาใกล้ไดอาน่า ยื่นมือออกไปบีบให้ริมฝีปากของเธอเข้ามาอยู่ในระยะห่างเพียงปลายนิ้วคั่นจากริมฝีปากของเขา ราวกับว่าเขาอาจจะจูบเธอในวินาทีถัดไป

หัวใจของไดอาน่าเต้นระรัว รูปลักษณ์ของชายผู้นี้ช่างโดดเด่นอย่างแท้จริง โครงกระดูกและองค์ประกอบโดยรวมบนใบหน้าของเขาเกือบจะสมบูรณ์แบบ

ทว่า เขาไม่ได้จูบเธอหรือพูดอะไรต่อ เพียงแค่มองเธอเงียบๆ

ไดอาน่าก็ไม่ได้ขยับตัวเช่นกัน ทำได้เพียงเหลือบมองไปยัง “รูเพิร์ต” ที่นอนอยู่บนเตียง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุดรูเพิร์ตก็ปล่อยมือใหญ่ที่ประคองอยู่หลังศีรษะของไดอาน่า ทิ้งสายตาอันลึกลับซับซ้อนไว้ให้เธอมอง แล้วเดินออกจากห้องนอนไป

ห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง ไดอาน่านั่งลงบนโซฟา เปิดโทรศัพท์สำหรับทำงานขึ้นมา แล้วเริ่มจัดการกับอีเมลที่สะสมอยู่ในกล่องจดหมาย “หัตถ์เทวะ”

หน้าจอเต็มไปด้วยคำร้องขอจากสถาบันทางการแพทย์ชั้นนำและตระกูลมหาเศรษฐีทั่วโลก แต่ละฉบับเสนอค่าตอบแทนที่สูงลิ่วจนน่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าฉบับก่อนหน้า

เธอกวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เลือกทั้งหมดอย่างเย็นชา ทำเครื่องหมายว่าอ่านแล้ว ก่อนจะลากพวกมันลงถังขยะไป

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเธอก็สั่นขึ้นบนโต๊ะ เป็นข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก: [อานา]

สีหน้าของไดอาน่าเย็นชาลงทันที

อานาเป็นชื่อเล่นที่เพื่อนสนิทสมัยเรียนใช้เรียกเธอเท่านั้น หลังจากที่เธอย้ายกลับมาอยู่กับตระกูลยอร์กเมื่อหลายปีก่อน

เธอไม่ได้ตอบกลับ ไม่กี่วินาทีต่อมา เบอร์นั้นก็โทรเข้ามาโดยตรง

ไดอาน่าหยิบโทรศัพท์เดินออกไปที่ระเบียง กดรับสายพร้อมกับเปิดโหมดบันทึกเสียงไปด้วย

“ฮัลโหล”

ปลายสายเป็นเสียงผู้ชายที่จงใจกดเสียงให้ต่ำ พยายามสร้างโทนเสียงที่อ่อนโยน อบอุ่น และน่าหลงใหล “ไดอาน่า... นั่นเธอใช่ไหม นี่มาร์คัส เวลส์นะ”

มาร์คัสเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเธอ ประธานนักเรียน มาจากครอบครัวยากจนแต่หน้าตาหล่อเหลาโดดเด่น เป็นคนที่นักศึกษาหญิงหลายคนแอบชอบ

ตอนที่เธอย้ายจากโรสวูดกลับมาอยู่กับตระกูลยอร์กใหม่ๆ ไดอาน่าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่มั่นคงในตัวเองก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น

เธอถึงกับเคยทำเรื่องโง่ๆ อย่างการรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อยื่นจดหมายรักให้เขา

ผลลัพธ์ก็คาดเดาได้ไม่ยาก จดหมายฉบับนั้นถูกเพื่อนๆ ของเขาเอาไปอ่านออกเสียงจนกลายเป็นเรื่องตลกขบขันไปทั่ว

เขาเป็นคนก้าวออกมาคลี่คลายสถานการณ์ด้วยท่าทีสุภาพแต่ห่างเหิน

เขาบอกว่าชื่นชมในความสามารถของเธอ แต่พวกเขาไม่เหมาะสมกัน

เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องของความไม่เหมาะสม แต่เป็นเพราะเธอไม่เป็นที่โปรดปรานของตระกูลยอร์กต่างหาก ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะได้จากเธอ

เพราะหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ใช้เงินทุนการศึกษาทั้งหมดของเขาเพื่อสร้างเซอร์ไพรส์สุดโรแมนติกตามจีบเลย์ลา

เลย์ลายังเคยมาพูดอวดต่อหน้าเธอเลยว่า แค่ใช้เงินค่าขนมเพียงเล็กน้อย มาร์คัสก็ยอมวิ่งตามเธอต้อยๆ อยู่สามปี

สายตาของเธอในวัยเยาว์ช่างย่ำแย่สิ้นดี

“มีธุระอะไร” เสียงของไดอาน่าเย็นชาราวกับกำลังพูดกับพนักงานขายทางโทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก

มาร์คัสชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด คงไม่คาดคิดว่าจะได้รับปฏิกิริยาเช่นนี้

เขาปรับน้ำเสียงอย่างรวดเร็ว ทำให้เต็มไปด้วยความห่วงใยจอมปลอม

“ไดอาน่า ผมได้ยินว่าคุณแต่งงานกับรูเพิร์ตที่ใกล้จะตายคนนั้นของตระกูลรัสเซล ผมโทรมาเพื่อจะบอกว่าไม่ต้องกลัวนะ... ผมยังอยู่ตรงนี้เพื่อคุณเสมอ ทางตระกูลยอร์กเป็นห่วงคุณมาก กลัวว่าคุณจะถูกรังแกที่บ้านรัสเซล”

“อย่างนั้นเหรอ” ไดอาน่าหัวเราะเบาๆ พิงราวระเบียงห้องนอนที่เย็นเฉียบ พลางทอดสายตามองทิวทัศน์ไกลออกไป “ตระกูลยอร์กเป็นห่วงฉัน หรือเป็นห่วงว่าขายวัวนมไปแล้วแต่ไม่มีทางรีดเงินเพิ่มได้กันแน่”

“ไดอาน่า คุณคิดแบบนั้นได้ยังไง” น้ำเสียงของมาร์คัสแสดงออกว่าเขาเจ็บปวดกับคำพูดของเธอมากแค่ไหน

“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกน้อยใจ แต่ได้โปรดอย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ ฟังผมนะ... แค่อดทนอยู่ในตระกูลรัสเซลอีกหน่อย พอ... พอรูเพิร์ตตาย คุณก็ออกมาได้ แล้วผมจะไปรับคุณเอง ไดอาน่า ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมจะดูแลคุณอย่างดี จริงๆ แล้วผม...”

“มาร์คัส เวลส์” ไดอาน่าพูดแทรกคำสารภาพรักที่น่าคลื่นไส้ของเขาอย่างเย็นชา “ตระกูลยอร์กจ่ายให้คุณเท่าไหร่ถึงได้มาท่องบทละครจอมปลอมที่น่าขยะแขยงนี่ใส่หน้าฉัน”

ปลายสายเงียบกริบ

รอยยิ้มของไดอาน่าเยียบเย็นยิ่งขึ้น “กลับไปบอกเจ้านายของคุณด้วยว่าคราวหน้าให้หาคนที่แสดงได้แนบเนียนกว่านี้หน่อย ส่วนคุณ... เลิกเพ้อฝันได้แล้ว คุณไม่คู่ควรแม้แต่จะขัดรองเท้าให้รูเพิร์ตด้วยซ้ำ”

พูดจบเธอก็วางสาย บล็อกเบอร์ และลบรายชื่อติดต่อ ทั้งหมดในคราวเดียวอย่างราบรื่น

ความรู้สึกคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมาจากในท้อง เธอไม่คิดว่าตระกูลยอร์กจะร้อนรนเร็วขนาดนี้ และไม่คิดว่าพวกเขาจะโง่พอที่จะส่งคนทึ่มอย่างมาร์คัสมาล้างสมองเธอ

พวกเขาคิดว่าเธอยังเป็นเด็กสาวคนนั้นที่พวกเขาจะบงการได้ตามใจชอบอยู่หรือไง

เธอก้มมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อมีข้อความใหม่ปรากฏขึ้น

คราวนี้มาจากแดช

[ไดอาน่า นี่แดชนะ เรามาเจอกันหน่อยไหม มีบางเรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับเธอ ที่เดิม ร้านสตาร์ไลท์คาเฟ่ ฉันจะรอนะ]