บทที่ 34 34

เขมชาติมองแผ่นหลังกว้างของเพื่อนไปจนสุดตา เขารู้สึกตื้อไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี เท้าแกร่งค่อยๆ เดินหาคนที่หนีหายไป ก่อนจะเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน เท้าหนาชะงักมองไหล่บอบบางที่สั่นสะท้านแล้วหัวใจของเขากลับเจ็บปวดอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“อุ๊ย!” ปิ่นปัทมาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเขมชาติยืนอยู่ เธ...