บทที่ 17 เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 17

“แม็กซ์...ปล่อยฉัน...ปล่อยฉัน”

“โอ...พระเจ้า!...ให้ตายเถอะบีน่า ผมจะปล่อยคุณไปตอนนี้ได้ยังไง”

เรียวปากหยักประกบลงบนกลีบปากนุ่มอีกครั้งราวต้องการดูดกลืนเสียงสะอื้นนั้นไว้ทั้งหมด บุษราคัมรวดร้าวไปทุกหนแห่งโดยเฉพาะที่แก่นกายราวดอกไม้ถูกแยกกลีบจนบอบช้ำ แม้เขาจะลดความดุดันลงหากหญิงสาวก็สำเหนียกได้เพียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ