บทที่ 7 เชลยหัวใจมาเฟีย บทที่ 7

บุษราคัมรำพึงกับตัวเองขณะปาดน้ำตาที่หยดไหลผสมเหงื่อกาฬและเม็ดทรายเปรอะเปื้อนด้วยความเหน็ดเหนื่อย หญิงสาวยกมือขึ้นกุมบนหน้าอกข้างซ้ายรู้สึกถึงเสียงหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก เสี้ยวหนึ่งของสำนึกแห่งความหวาดหวั่นใบหน้าของบิดาก็แวบเข้ามาในความคิด

“พ่อขา...พ่อช่วยบุษด้วย บุษกลัวเหลือเกิน”

ร่างอร...