บทที่ 2 ตอนที่ 2
มันนานเท่าไรแล้ววะที่ไม่มีความรู้สึกแบบนี้
“กลับก่อนนะดิวเสี่ยฮายพี่เอม”
“กลับแล้ว?” WTF!!
“ค่ะ นี่เที่ยงคืนแล้วนะ”
“ไปส่งไหม? เมาแล้วขับรถน่าเป็นห่วง” อันนี้เป็นห่วงจริงๆไม่ได้จะคิดทำอะไรเลยจริงๆแต่ถ้าได้หอมแก้มสักนิดก็คงดี!
“แล้วรถของหนูละจะเอาไว้ไหนถ้าเสี่ยฮายไปส่ง?” เพื่อนกลับพร้อมแฟน แต่เธอขับรถเองคิดว่าไหวนะแต่ถ้าเจอด่านตรวจแอลกอฮอร์คือจบทุกอย่าง
“ไว้นี่แหละเดี๋ยวให้คนมาเอาไปให้ เสี่ยไปส่งนะหนูเมาแล้ว” ตอนนี้เพื่อนไปกับเมียแล้วไงเหมือนว่ามันเปิดโอกาสให้เขางั้นแหละ อีกอย่างตอนนี้ดิวก็เมาแล้วเหมือนกันน่าจะหนักกว่าคนตรงหน้าด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะเสี่ยฮาย หนูดีขึ้นมากแล้ว” เธอหมุนตัวจะกลับจะแต่ข้อมือถูกคว้าเอาไว้
“ไอติมเสี่ยจะเจอหนูที่ไหนได้บ้าง?” จะจีบครับ ณ จุดนี้คือยอมทุกอย่างเเล้ว
“อืม…พรุ่งนี้หนูจะไปซื้อกีต้าร์ เสี่ยฮายพอจะช่วยเลือกได้ไหมคะ?” เธอมันสายติสท์แบบนี้ไง
“ให้สอนเล่นด้วยไหมเสี่ยเป็นครูที่ดีนะครับ?”
“ค่าสอนแพงรึเปล่าคะ?”
“เลี้ยงข้าวสักมื้อแพงไปไหม?” นี่เขาจะให้หญิงเลี้ยงข้าวไอ้เสี่ยฮายมึงแบบ!!!
“ได้สิคะ งั้นหนูกลับก่อนนะ” เขายังไม่ยอมปล่อยมือเธอเลย
“อันที่จริงมีร้านข้าวต้มอร่อยอยู่แถวนี้ ไปกินกับเสี่ยไหม?” นาทีนี้ยื้ออย่างเดียวเลยละ
“ดึกแล้วค่ะ ฝันดีนะ พรุ่งนี้ถ้าอยากเจอก็ที่ร้านเครื่องดนตรีใกล้มอ.นะ” เธอแกะมือออกมาเองแล้วเดินไปที่รถก่อนจะหันกลับมามองเขาครู่หนึ่งแล้วเข้าไปในรถขับออกจากบาร์กลับคอนโดไปพักผ่อน
“พรุ่งนี้เหรอวะ?” จีบไงวะเนี่ยเกิดมาแทบไม่เคยเข้าหาผู้หญิงก่อนเลย
“ฝันดีนะไอติม” เขาเดินกลับไปขึ้นรถขับกลับบ้านที่ไกลพอสมควรแต่สถานการณ์ตอนนี้คือถนนโล่งเลยขับได้ไวมาก
เสี่ยฮายนอนบนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรอย่างหนักใจไม่กล้าจะโทรไปหา แต่ถ้าไม่โทรไปแล้วเมื่อไรจะได้คุยกันละวะ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ นิสัยจริงๆคือดุแล้วบางครั้งยังเถื่อนอีกด้วย แต่กับไอติมเกือบทุกคำจะลงท้ายด้วยครับ คุยกับแม่ยังไม่เพราะแบบนี้เลย! คืนนี้เขานอนไม่หลับไง มันคิดถึงจนต้องนอนพลิกไปมา ลุกไปเข้าห้องน้ำ เดินรอบห้องไปสองครั้งรอบแล้วก็ไม่ง่วงเลยสักนิด
กูดีดไรเนี่ย?
สุดท้ายทางเดียวคือกดเบอร์โทรไปหาเลย
[ใครคะ?] เสียงหวานชิบหาย!!
“เสี่ยฮายเองครับ ถึงคอนโดยังเป็นห่วงน่ะเลยโทรหา” นี่เขาพูดตรงไป๊!
[ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ]
“ฝันดีนะครับไอติม”
[เสี่ยฮายฝันถึงหนูบ้างนะ]
พูดแบบนี้คือกูตายครับ!
ตุบ!
โทรศัพท์ร่วงลงจากมือ ตัวเขาล้มนอนบนเตียงใจเต้นแรงผิดปรกติแบบนี้เรียกอะไรวะ จะว่าไปตั้งแต่เจอไอติมหัวใจแม่งก็เหมือนถูกกระตุ้นให้เต้นแรงตลอดเวลา เด็กอะไรหยอดเก่งจัง! แต่ดูแล้วน่าจะชอบหยอดแต่คงไม่เอาหรอก คือเฟรนลี้ไปแล้วนะหนู เสี่ยคิดเกินไปแล้ว! เขาหยิบโทรศัพท์มาวางสายรู้สึกว่าถ้าคุยนานกว่านี้หัวใจคงหยุดเต้นแล้วตายอนาถแน่นอน
หนูต้องรับผิดชอบเสี่ยนะ!
“ไอติมหนูเตรียมใจรับเสี่ยได้เลย” ยังไงจะเอาให้ได้เว้ย!
ตอนนี้สร่างเมาไปแบบเหมือนไม่ได้ดื่มมาก่อนเลย แล้วไอ้ความง่วงแม่งไม่ปรากฏเสือกดีดหนักกว่าเดิมอีก เธอจะรู้ไหมว่าได้ทำอะไรลงไปบ้างห่ะ เขาคิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงเสียงหวานๆคิดถึงจนอยากดึงเข้ามากอดจูบทั้งคืนเลย
เธอกำลังทำให้คนโหดแบบเขาเสียอาการแบบสุดๆหาความเป็นตัวเองไม่เจอเลย ตอนนี้หลับตาก็เห็นหน้า กำลังเคลิ้มหลับก็ได้ยินเสียงหวานมาบอกฝันดี หึ! อยากให้ฝันถึงเหรอแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วถ้าเธอเข้าไปในฝันเขาคงแย่กว่านี้แน่นอน
“พรุ่งนี้ถ้าเล่นตัวนะจะดุให้!”
“ที่นอนกว้างจังวะอยากได้คนมานอนกอดแล้ว ไอติมต้องรับผิดชอบกับหัวใจเสี่ยด้วยนะ”
เย็นของวันต่อมาหญิงสาวเดินไปร้านขายเครื่องดนตรีในห้างขนาดใหญ่ใกล้มหาลัย แต่ก่อนจะถึงร้านเธอแวะซื้อนมเย็นสองแก้วเผื่อให้เสี่ยฮายด้วย
เธอไม่ได้ไร้เดียงสาพอจะไม่รู้หรอกนะว่าเขาสนใจในตัวเธอ แต่ว่าคนที่มีคาแร็กเตอร์แบดบอยแบบนั้นต้องเอาให้แน่นอนก่อนถึงจะเทใจให้ แต่เอาจริงๆแล้วเธอยังไม่พร้อมจะมีใครหรอก ตอนนี้เธอเหงามากพอหายเหงาแล้วคงจะหายตัวไปเอง
“เสี่ยฮายน้ำค่ะ ขอโทษที่มาช้านะคะพอดีอาจารย์ปล่อยช้ามาก” วันนี้อาจารย์เกิดอารมณ์ดีอธิบายซะยาวเลยแล้วยังชวนคุยนอกเรื่องอีก อาจารย์หล่อนะแต่ว่าหมดสิทธิ์ตั้งแต่คิดแล้ว
“ขอบคุณครับ ไปเลือกเลยไหมเสี่ยคุยกับเจ้าของร้านมาบ้างแล้ว” ไอ้เจ้าของร้านดันหล่อซะด้วยนี่ไงเลยอยากจะรีบเลือกรีบพากลับ
“ค่ะ เลือกเลยดีกว่าเผื่อเสี่ยฮายมีธุระต่อ”
“ไม่มีเลยไอติม พอดีเสี่ยว่างมาก” นี่เธอกำลังเช็คเวลาเขาใช่ไหมห่ะ แล้ววันนี้เขาว่างมากเลยละ
ไอติมเดินเข้าไปในร้านขายกีต้าร์ซึ่งมีหลากหลายแบบโดยที่มีเสี่ยฮายช่วยเลือกตลอดเวลา แล้วยังคุยเก่งแนะนำดีจนน่าแปลกใจ ส่วนคนขายแทบจะหมดหน้าที่เลย
