บทที่ 10 ผิดแผน
ตั้งแต่เธอเสียตัวให้กับผู้ชายทีเดียวสองคนคราวนั้น สองวันแล้วที่เธอยังนอนซมไปด้วยพิษไข้ ที่ร่างกายโดนกระทำและโดนย่ำยีจากพวกเขาทั้งสองคน
เธอหยิบเช็คในกระเป๋าขึ้นมาดูที่ยังไม่ใส่จำนวนเงินลงไป เธอกำเช็คในมือแน่นที่เป็นเพียงแค่กระดาษแต่มันมีค่ามากกว่าชีวิตของเธอเสียอีกยิ่งคิดก็ยิ่งขำกับชีวิตของเธอเอง
“อีโมริ!” มือเล็กรีบนำเช็คเก็บซ่อน เมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาพร้อมตะโกนจิกเรียกชื่อเธอ “เอาเงินมาให้กูเดี๋ยวนี้”
“เงินอะไรอีก ฉันไม่มีให้หรอก พ่อไม่เห็นเหรอฉันป่วยอยู่ไม่มีเงินมาให้หรอกเพราะไม่ได้ทำงาน”
“มึงก็ลุกไปทำงานสิ อย่ามาสำออยแค่นี้มันไม่ตายหรอก” บรูโนยืนด่ากราดลูกสาวอย่างเอาเรื่อง เพราะถ้าเขาไม่ได้เงินเขาก็จะตายเช่นกัน
“ฉันไปทำไม่ไหวหรอก แค่จะลุกยังไม่มีแรงเลย” เธอบอกผู้เป็นพ่อเสียงอ่อย เพราะเธอไม่มีแรงจริง ๆ
“อีสำออยเอ๊ย กูนี่เกลียดมึงจริง ๆ มึงจะเกิดมาเป็นลูกกูทำไมว่ะอีเด็กเวร”
โมริสะอึกกับคำพูดที่ออกมาจากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของเธอ ที่กำลังยืนด่าเธอและตัดพ้อไม่อยากให้เธอเกิดมา ความโกรธและความน้อยใจขาดสะบั้นทันทีทั้งที่เธอทนเก็บเอาไว้ตั้งนานหลายปี เพราะเธอคิดว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อ แต่มาถึงตอนนี้เธอก็ได้รู้ว่าพ่อเธอนั้นคงเกลียดเธอจริง ๆ เพราะเขาพูดกรอกใส่หูให้เธอได้ยินทุกวัน
“ฉันก็ไม่ได้ขอให้เกิดมาเป็นลูกพ่อเหมือนกัน คนที่ทำให้ฉันเกิดมานั้นก็คือพ่อเองนะ”
“มึงอย่ามายอกย้อนกับกูนะอีลูกเวร”
“แล้วมันจริงไหมล่ะ ถามจริงเถอะทำฉันเกิดมาทำไม ถ้าไม่เคยรักฉันเลยแล้วทำฉันเกิดมาทำไม” เธอถามกลับผู้เป็นพ่อและน้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลพรั่งพรูออกมา
“กูไม่ได้ขอให้มึงเกิดมาเหมือนกันอีโมริ เพราะแม่มึงพลาดไงกูบอกให้ไปทำแท้งก็ไม่ยอมไป พอมึงเกิดมาก็เป็นตัวเวรของกูอีก แม่มึงก็หนีจากกูไป มึงออกมาดวงกูก็ซวย ทั้งที่ก่อนที่มึงจะเกิดเงินทองกูมีไม่เคยได้ขาด”
“อย่ามาโทษฉันเลย พ่อทำตัวเองมากกว่า ถ้าพ่อไม่ติดการพนันไม่ติดเหล้าป่านนี้พ่อมีชีวิตที่ดีไปแล้ว มัวหลงสิ่งมึนเมาไปกับอบายมุขมันไม่มีทางทำให้ใครเจริญหรอก”
เพี้ยะ!!
“อย่ามาสะเออะสั่งสอนกูอีเด็กเวร” ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อกระทบเข้าที่แก้มใสของเธอทันทีจนขึ้นเป็นรอยแดงเกือบทั้งห้านิ้ว
“ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ ถามจริงเถอะ พ่อเคยรักฉันบ้างไหม” เธอถามสิ่งที่อยากรู้ไปในที่สุดและพร้อมที่จะเผชิญไปกับมัน
“หึ...กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นลูกกูด้วยซ้ำ” บรูโนตอบกลับลูกสาวด้วยใบหน้าที่แสนเกลียดชังมาที่ลูกสาวคนเดียวของเขาอย่างไม่ต้องคิดคำตอบนาน
“ดี พอกันทีฉันกับพ่อเราขาดกัน”
“เออ มึงเก็บข้าวของของมึงไปเลย และอย่ากลับมาเหยียบบ้านของกูอีก”
“ฉันคงไม่กลับมาหรอก เพราะอีกไม่นานบ้านก็คงถูกเจ้าหนี้มาตามยึดแล้วมั้ง”
“ปากดีนักนะมึง ออกจากบ้านกูไปเลยอีโมริ อีเด็กเปรต ออกไป” บรูโนตะโกนด่าลูกสาวอย่างเหลืออดพร้อมกับขว้างปาข้าวของกระจัดกระจายออกไปทั่วทุกมุมห้อง
หญิงสาวรีบเก็บของสิ่งที่จำเป็นเข้ากระเป๋าอย่างเร่งรีบพร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลไปด้วยความเสียใจจากผู้เป็นพ่อของเธอแท้ ๆ ที่สาปส่งแช่งเธอทุกวัน
“ออกแน่ นี่เงินครั้งสุดท้ายที่ฉันจะให้พ่อ ขอให้แต่นี้ต่อไปเราอย่ามาเจอะมาเจอกันอีกเลยถ้าฉันเป็นตัวซวยของพ่อดีนัก”
“มึงอย่ามาพูดมากรีบ ๆ ออกจากบ้านของกูไปซะ” บรูโนยิ้มให้กับเงินที่หญิงสาวให้ และรีบเดินออกจากบ้านไปเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปบ่อนการพนันเพื่อหวังจะได้ทุนคืน
“หลุดพ้นกันเสียที” เธอพูดตามหลังผู้เป็นพ่อพร้อมกับกระชับกระเป๋าเดินทางใบเล็ก และกำเช็คในกระเป๋าเสื้อไว้แน่น เพราะเช็คใบนี้สามารถต่อชีวิตของเธอได้
“อะไรนะคะ!”
เธอถามพนักงานไปด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เธอเดินทางมาที่ทางธนาคารเพื่อถอนเช็คเป็นเงินสด เธอใส่จำนวนไปทั้งหมด 5 แสนยูโร แต่พอมาถึงธนาคารบอกเธอไม่สามารถเบิกเงินได้ เพราะมีลายเซ็นเจ้าของเงินแค่ลายเซ็นเดียว
“ไม่ได้จริง ๆ ครับคุณผู้หญิง”
“งั้นฉันขอเบิกแค่ครึ่งเดียวก็ได้ค่ะ เพราะคนที่ให้เช็คมาคงไม่สามารถตามตัวได้แล้วค่ะ นะคะ ได้โปรดเถอะช่วยฉันด้วย” เธอยกมือขึ้นไหว้อย่างหมดหนทาง
“ไม่ได้จริง ๆ ครับ เพราะเช็คมันระงับเอาไว้ คุณลูกค้าดูดี ๆ นะครับเช็คใบนี้มันทำออกมาสำหรับลายเซ็นสองลายเซ็นครับ ถ้ามีไม่ครบจากคนที่ให้เงินมาก็ไม่สามารถทำเรื่องเบิกเงินได้ครับ”
เธอถอนหายใจมองเช็คในมือแน่น ในหัวสมองก็คิดแต่หาวิธีต่าง ๆ แต่ก็เปล่าประโยชน์
“แล้วฉันจะไปหาพวกเขาได้ที่ไหนกันล่ะ”
เธอถอนหายใจพูดออกมาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ และอีกอย่างตอนนี้ร่างกายของเธอมันไม่ไหวแล้ว เธอต้องการจะพักและงีบสักเล็กน้อยแล้วจริง ๆ ช่วงล่างของเธอก็ร้อนวูบวาบแทบจะระเบิดและแสบไปหมด
“คุณลูกค้าลองไปที่นี่ดูครับเผื่อเจอ” เธอดูกระดาษใบเล็กที่พนักงานธนาคารยื่นส่งให้กับเธอและเอ่ยปากพึมพำ
"กาสิโนลูเซียโน่”
“ใช่ครับ เพราะเช็คใบนี้ขึ้นตรงจากที่นั่นครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอเดินออกมาจากธนาคารและมองกระดาษในมือที่เขียนชื่อกาสิโนสถานที่เธอเกลียดแสนเกลียดเพราะมีบ่อนการพนันแบบนี้ไงพ่อของเธอถึงได้เป็นแบบนี้
“เอาว่ะ เพราะไม่มีทางออกแล้ว”
เธอบอกกับตัวเองและมุ่งเดินทางไปที่กาสิโนตามที่เจ้าหน้าที่พนักงานบอกทันที เพราะจะให้เธอกลับบ้านก็ไม่ได้แล้ว เพราะเธอยื่นคำขาดให้กับตัวเองไม่มีทางที่เธอจะกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นอีก เธอจะไม่มีวันกลับไปทรมานชีวิตตัวเองแบบนั้นอีกเด็ดขาด
กาสิโนลูเซียโน่
โมริแหงนหน้ามองป้ายชื่อตัวใหญ่หรูหรานานหลายนาทีเธอเดินทางมาถึงตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าเข้าไปด้านใน เพราะใจเธอยังกลัวว่าพวกเขาทั้งสองคนจะทำกับเธอแบบวันนั้นอีก
เธอยืนกำกระเป๋าลากใบเล็กแน่นและพยายามปลอบใจตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก เพราะพวกเขาเคยได้เธอแล้วคงไม่กลับมากินซ้ำหรอก
“จะกลัวอะไรโมริมาถึงขนาดนี้แล้ว ฮู้วว~~”
เธอให้กำลังใจตัวเองและถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินเข้าไปในกาสิโนที่ค่อนข้างหรูหราและแปลกใหม่สำหรับเธอทีเดียว
เธอดูคนหลายพันคนที่แต่งตัวหรูหราและดูไฮโซกำลังยิ้มแย้มหัวเราะไปกับการเล่นพนันกันไปด้วยความสนุก เธอหันไปดูรอบ ๆ เพื่อต้องการหาจุดประชาสัมพันธ์เพราะสถานที่แห่งนี้มันใหญ่มากเสียงก็ดัง ให้เธอเดินหาทั้งวันวันนี้ก็คงไม่พบพวกเขา
“สวัสดีค่ะฉันมาหาเจ้าของกาสิโนค่ะ” ทันทีที่เธอเห็นจุดประชาสัมพันธ์ก็รีบเดินตรงเข้ามาทันที
“ได้นัดไว้ไหมคะ” พนักงานสาวสวยมองมาที่เธอแวบหนึ่งและถามเสียงกระแทกกระทั้นเล็กน้อย
“ไม่ได้นัดไว้ค่ะ”
“ถ้าไม่ได้นัดไว้ก็ให้พบไม่ได้ ช่วยออกไปด้วยค่ะ” เธอยืนมองพนักงานผายมือเชิญเธอออกด้วยใบหน้าที่แอบยิ้มเล็กน้อย
“รบกวนไปบอกพวกเขาที เนียวตาโมริ มาขอพบ” เธอเห็นพนักงานมองมาที่เธอโดยชักสีหน้าเล็กน้อยแต่ก็ยอมต่อสายโทรหาใครสักคนด้วยความไม่เต็มใจ
เดินมาเข้าถ้ำเสือแล้วจะเหลือรอดเหรอคะโมริ
ตัดตอนเอาให้ค้างไปเลย 5555
คืนนี้ฝันดีนะคะทุกคน มาเจอกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ
สปอย
“เข้ามาก่อนสิ”
“ไงสาวน้อย ฉันไม่รู้ว่าเธอจะมา แฮ่ก ๆ ฉันจะได้หยุดรอเธอ”
“เข้ามาสิหรือจะต้องไปอัญเชิญเข้ามา”
แฮก ๆ อะไรไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้คิดดีไม่ได้เลย >//<
กดไลน์ + คอมเม้น เพื่อเป็นกำลังใจสำหรับอัปครั้งต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
