บทที่ 11 Chapter 11

พราวพิลาสรีบยัดกางเกงตัวเล็กๆ นั้นกลับลงกระเป๋าอย่างเก่า ใช้สายตาสอดส่องหาตัวที่คิดว่าเป็นกางเกง พอเห็นก็หยิบออกมาสวมใส่ ซึ่งปรากฏว่า กางเกงขาสั้นก็จริง พอเธอสวมขากางเกงยาวเลยเข่าลงไปกว่าฝ่ามือ ขนาดว่าเธอเป็นคนตัวสูงแล้วนะ

ไซซ์ต่างกันมาก เธอต้องฉีกชายเสื้ออีกตัวเป็นริ้วผ้ายาวๆ แล้วเอามาสอดร้อยรัดรอบเอวแทนเข็มขัด เสร็จแล้วก็ก้มลงมองตัวเอง สภาพดูไม่ได้สักนิด ถ้ามีคนที่เธอรู้จักมาเห็นต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่านี่คือคุณหนูพราวพิลาส แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรใส่ หรืออีกทีก็ดีกว่าชุดประจำชาติที่ชาวบันดัรชอบใส่ล่ะ

รติรสเคยเล่าให้ฟังว่า ชาวอาหรับชอบสวมใส่ชุดคลุมตัวยาวที่บันดัรชอบสวมสีขาวและสีดำ ซึ่งชนชาติอาหรับแต่ละพื้นที่จะแตกต่างกันออกไป ชุดคลุมแบบนี้ทางอาหรับเหนือเรียกว่าดิชดาชา ยูเออีเรียกกันดูร่า ซาอุดิอาระเบียเรียกโต๊ป ประเทศนี้มักจะชอบสวมผ้าคลุมศีรษะเป็นลายตารางหมากรุกนั่นเอง

ว่ากันว่าแม้บันดัรจะอยู่ต่ำลงมาทางอ่าวเปอเซียร์ แต่ผู้ก่อตั้งประเทศนี้อพยพมาจากดินแดนแถบอาหรับเหนือ จึงได้เรียกเสื้อตัวยาวว่าดิชดาชาและเรียกเสื้อคลุมสีดำว่าบริชด์ อันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาตั้งแต่โบราณนั่นเอง ชายชาวบันดัรจะสวมผ้าคลุมผมสีขาวและสีดำ ในงานพิธีใหญ่ๆ หรืองานสำคัญมักใช้สีขาว มีส่วนแตกต่างคือลายเส้นตรงริมผ้า ถ้ามีฐานะหรือเป็นบุคคลสำคัญจะมีการปัก ทำลวดลายให้สวยงามจากการใช้วัสดุมีราคา ส่วนการใช้ชีวิตในวันปกติธรรมดาส่วนมากจะคลุมศีรษะกันด้วยผ้าคลุมสีดำ สีขาว และสีเข้มทึบ คาดทับด้วยรัดเกล้า ขณะที่สตรีชาวบันดัรจะใช้สีที่สวยงาม ลวดลายตรงชายผ้าจะบ่งบอกฐานะและความสำคัญเช่นกัน

ในปัจจุบันวัฒนธรรมสากลแผ่ปกคลุมไปทั่วโลก อีกทั้งคนในประเทศนี้ได้ส่งลูกหลานไปเรียนยังประเทศที่พัฒนาแล้วหลายประเทศ การได้เห็นการแต่งการแบบใส่สูทผูกไท สวมเสื้อยืดกางเกงยีนก็เป็นเรื่องปกติสามัญ มีคำกล่าวว่าบันดัรคือดูไบแห่งที่สอง เจริญ พัฒนา และมีความน่าตื่นตาตื่นใจซุกซ่อนอยู่มากมาย

และไม่น่าแปลกใจอีกเช่นกันเมื่อหญิงสาวออกมาจากหลังม่านกั้นแล้วพบว่า ไอ้โจรตัวร้ายกำลังนั่งจิ้มโทรศัพท์มือถือ มองปราดเดียวก็รู้ว่า ยี่ห้ออะไรและทันสมัยขนาดไหน

เบนจามินเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ เก็บมันยัดใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนหันไปหยิบอะไรบางอย่างด้านหลัง จึงไม่ทันเห็นตาปรอยๆ ที่มองตามเจ้าเครื่องสื่อสารเครื่องเล็กที่นับวันจะมีความสำคัญทุกหัวระแหงทั่วทั้งโลกใบนี้

“นั่งสิ ทานอะไรสักหน่อย หิวหรือยัง”

พราวพิลาสเบนสายตาไปมองกระป๋องหลายใบที่วางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม และมีแป้งขนมปังทำเป็นแผ่นวางคู่กัน

อาหารกระป๋อง... แค่เห็นก็ปลง เธอต้องการข้าวสวยร้อนๆ โปะด้วยไข่ดาวยังจะเวิร์กกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้

ชีคหนุ่มจัดการเปิดฝากระป๋อง พยักหน้าเรียกอีกครั้ง นั่งรอกระทั่งร่างบางยอมลากขาเข้ามานั่งตรงข้าม

“สตูเนื้อ”

“ฉันไม่กินเนื้อ” ตอบเสียงสะบัด เห็นอาหารท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วน

“ไม่เป็นไร มีสตูเนื้อแกะด้วยอีกอย่างกินกับแป้งนี่ไม่อร่อยมากนักแต่ก็พอช่วยให้ท้องอิ่ม หรือมิสสนใจผลไม้ไหม อันนี้มิสคงรู้จักนะเพราะมันมีขายไปทั่วโลก” ชายหนุ่มแกล้งกระเซ้า เลื่อนถาดผลไม้ซึ่งมีองุ่นกับแอปเปิลมาให้

“นี่อินทผาลัมเชื่อมเป็นของหวานสำหรับดินเนอร์มื้อนี้ของเรา”

“อยากจะแหวะ ดินเนอร์... ใช้คำหรูไปหรือเปล่านายโจรบ้า อย่างว่าที่นี่พัฒนาทุกอย่างยกเว้นคน”

“ประเทศพัฒนาแล้วทุกประเทศก็มีโจรกันทั้งนั้นแหละครับมิส หรือว่าประเทศของคุณไม่มี กินเถอะ แป้งนี่นุ่มมากนะ ผมได้ยินว่ามันทำมาจากข้าวซึ่งบันดัรนำเข้าจากประเทศของคุณนี่นะ ลองดูหน่อย ผมลองแล้วก็นุ่ม หอม อร่อยดี ไม่รู้ว่าสาวประเทศนี้จะนุ่ม หอม และอร่อยด้วยหรือเปล่า”

“นี่แก”

“ไม่เอาน่า น้ำก็อาบแล้ว อาหารก็วางอยู่ตรงหน้า อย่าโมโหหิวสิครับมิส ผมแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง” ชายหนุ่มไม่วายยั่วยวนกวนโมโหด้วยคำพูดและสายตายิ้มๆ ที่ทอดมองให้คนถูกมองเกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ชีคหนุ่มกลั้นยิ้มเต็มที่ เมื่อครู่เขาเช็กประวัติของหญิงสาวคร่าวๆ จากโลกที่ไร้พรมแดน ช่วยให้สามารถหาข้อมูลต่างๆ ได้ง่ายดาย โดยเฉพาะบุตรสาวของผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในประเทศอย่างพราวพิลาส ข่าวคราวของเธอหาได้ในเวลาไม่กี่นาที เพียงแต่ไม่ละเอียดนัก

เบนจามินฉีกขนมปังออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วตักสตูหอมๆ ราดลงบนแป้ง แป้งและสตูนั้นได้รับการอุ่นจนร้อนตอนคนของเขานำมาให้ ยามนี้มันกำลังอุ่นพอดีกิน และส่งกลิ่นหอมยั่วยวน

พราวพิลาสจำต้องรับไปอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งการว่าง่ายของเธอก็สร้างความพอใจให้กับคนบริการเป็นอย่างยิ่ง จากคำแรกจึงมีคำที่สองและสาม

“กินเยอะๆ มิสยังผอมมากไปนะ นี่ถ้าเจอพายุทะเลทรายมีหวังถูกพัดหายไปกับทรายแน่ๆ”

“เฮอะ คิดจะขุนให้อ้วนก่อนเชือดหรือไง จะผอมจะปลิวลมยังไงมันก็เรื่องของฉัน” เสียงหวานสะบัด หมอนี่เป็นใครถึงได้กล้ามาวิจารณ์หุ่นอันเซ็กซี่บาดใจของเธอ

“เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน ขอบคุณที่ช่วยแนะนำนะมิส ถ้าคุณรู้และเข้าใจขนาดนั้นก็ช่วยกินเยอะๆ นะครับมิส ตอนเชือดจะได้มีน้ำมีนวลเต็มไม้เต็มมือหน่อย”