บทที่ 24 Chapter 24

“ปล่อยเพคะ”

เค้นเสียงสั่ง ดังเหมือนกระซิบ เมื่อจิตใจหวั่นไหว จะต่อต้าน ขัดขืน ทำได้ไม่เต็มกำลังนัก เช่นที่เธอไม่เคยเอาชนะโจรบ้านั่นได้

เรียวปากเข้มกดยิ้ม แววตาเจ้าเล่ห์ กระชับฝ่ามือดันแผ่นหลังบางให้เข้ามาใกล้ กระทั่งร่างกายแนบกันสนิท มีเพียงสองมือน้อยๆ ที่กั้นระหว่างอกต่ออก

“ผมขอรับความผิดนี้คนเด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ