บทที่ 100 นักเต้น

โซอี้ที่กำลังจิบกาแฟถึงกับสำลัก เธอขำกับตำแหน่งใหญ่โตที่ร่ายยาวเป็นหางว่าวพวกนั้น

เธอหัวเราะหนักจนแทบหายใจไม่ทัน

ชายชราที่เข้าเวรอยู่ดูท่าทางเขินอาย เขาแตะจมูกตัวเองแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า "เขาตั้งฉายาพวกนั้นให้ตัวเองทั้งหมดนั่นแหละ พวกศิลปินก็แบบนี้แหละ ใช่ไหมล่ะ ขาดความบ้าไปหน่อยก็อยู่ไม่ได้ เป็น...