บทที่ 148 มาถึงคาเฟ่

มื้อค่ำใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง อาจเป็นเพราะอะดรีนาลีนจากการเอาชีวิตรอดมาทั้งวัน ทั้งไล่ล่ารถ กระโดดจากสะพาน ว่ายน้ำ ทั้งหมดนั้นสูบพลังงานเราไปจนหมดสิ้น

เราคุยกันไปกินกันไป ถึงขนาดสั่งอาหารเพิ่มอีกสองอย่าง และกินจนเกลี้ยง

พอเห็นว่าเลยสามทุ่มไปแล้ว ฉันเลยเสนอให้เราเดินกลับโรงแรมกัน ใช้เวลาเดินประมาณค...