บทที่ 221 การหายตัวของโซอี้

ผมเดินขึ้นมาจากล็อบบี้โรงแรม ในหัวว่างเปล่าไปหมด ชั่วขณะหนึ่ง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะคิดอะไร

ข้างนอก สายฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก หยาดฝนเย็นเยียบไหลย้อยเป็นทางลงบนกระจกหน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดานของโรงแรม ทิ้งรอยทางคดเคี้ยวไว้ดูไม่ต่างจากใยอดีตที่เคิร์ทเคยร่างไว้บนเศษกระดาษเก่าๆ

ป่าเหล็ก...