บทที่ 225 บันทึกการฆ่าตัวตาย

ลมทะเลเค็ม ๆ พัดกวาดไปทั่วพื้นดิน พาความหนาวเหน็บที่เสียดแทงแทรกซึมเข้าไปในปกเสื้อและแขนเสื้อ หรือแม้กระทั่งเข้าไปถึงไขกระดูกของเรา

แสงสุดท้ายของวันถูกกลืนกินโดยรัตติกาลไปนานแล้ว เหลือเพียงดวงจันทร์อันเย็นเยียบและอับแสงอยู่เบื้องบน สาดแสงสีซีดจางที่พอจะฉายให้เห็นโครงร่างของเนินเขาอันโดดเดี่ยวใต้ฝ่า...