บทที่ 232 ฝันต่อไป!

ขณะที่เสียงปรบมือดังกึกก้องและทุกคนต่างซาบซึ้งหลั่งน้ำตาไปกับคำประกาศอันทรงพลังนั้น สีหน้าของเบนจามินกลับดูแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ

เขาไม่ได้ปรบมือ ร่างกายเกร็งแน่น คิ้วขมวดมุ่น ดวงตาจับจ้องไปที่โซอี้ แต่ก็เหลือบมองไปยังบานประตูไม้แกะสลักอย่างวิจิตรบานใหญ่และหนักอึ้งทั้งสองบานที่อยู่ด้านหลังสุดของหอป...