บทที่ 8

ริมฝีปากของโทเบียสโค้งเป็นรอยยิ้ม

"ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่น่าสนใจ" เขาคิดว่า.

“ฉันไม่ได้เกลี้ยกล่อมคุณ คุณดูน่าเกลียดมากจนท้องฉันปั่นป่วนในแวบแรก” นาตาลีโต้กลับอย่างมุ่งร้าย

เธอกำลังคิดที่จะแก้แค้นชายตรงหน้าเธอ

เธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในการต่อสู้ ดังนั้นเธอจึงพยายามทำร้ายเขาด้วยคำพูด

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องน่าขันเล็กน้อยที่จะบอกว่าผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้น่าเกลียด

เธอกำลังรอให้ชายคนนั้นอารมณ์เสีย

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของชายผู้นี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย “ถ้าเธอคิดว่าฉันน่าเกลียด ก็ช่างมันเถอะ”

การดูถูกของนาตาลีเป็นเหมือนหมัดที่ตีสำลีเนื้อนุ่ม มันไม่มีผลอะไร

“ข้างหน้ามีถังขยะ ถ้าจะทิ้งก็ต้องทำตามใจ” โทเบียสพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและเย็นชา

"คุณ!" นาตาลีโกรธมาก

โทเบียสลุกขึ้นยืน

“การละทิ้งเช็คในโรงแรมจะไม่ทำให้คุณมีโอกาสถูกสังเกตโดยฉัน หากคุณเสียใจที่ทำอย่างนั้น คุณยังมีโอกาสกลับไปตัดสินใจ ถือเป็นค่าตอบแทนของฉันที่มีต่อคุณ” มีคำใบ้ของความห่างเหินในน้ำเสียงที่สงบของเขา

“ใครสนเรื่องเช็คของเขา!”

"ฉันไม่ต้องการสิ่งนั้น!" นาตาลีสะกดแต่ละคำอย่างระมัดระวัง “ถือว่าจ่ายเป็นจิโกโล่!”

เธอกำลังรอให้ผู้ชายหมดความเยือกเย็นต่อหน้าเธอ

อย่างไรก็ตาม โทเบียสมองนาตาลีอย่างแผ่วเบาและพูดว่า "เมื่อคุณสามารถจ่ายเงินตามเช็คของฉันได้ ฉันจะพิจารณาคำพูดของคุณ"

พูดจบโทเบียสก็เดินออกไป

นาตาลีโกรธมากจนหัวใจของเธอร้อนวูบวาบ

เธอเป็นคนพูดจาเฉียบแหลมมาโดยตลอด และเธอไม่ค่อยยอมรับความพ่ายแพ้ในการโต้เถียงด้วยวาจา

อย่างไรก็ตาม ลิ้นของชายผู้นี้คมกว่าเธอด้วยซ้ำ เขายังคงสงบและไม่กระวนกระวายใจ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาจะตอบสนองพวกเขาอย่างมีสติ

“คนนี้เป็นคนที่ควรคำนึงถึง” นาตาลีคิด

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ เธอไม่มีความหรูหราที่จะเล่นกับความคิดของเธอ นาฬิกาปลุกบนโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เตือนเธอว่าเธอต้องทำงานต่อไปในอีกสองชั่วโมงต่อมา

นาตาลีต้องการหารายได้จากค่าครองชีพและค่าเล่าเรียน ดังนั้นเธอจึงพยายามทำงานให้ดีที่สุดในช่วงฤดูร้อน

ในระหว่างวัน เธอทำงานอยู่ที่ไร่กาแฟ และในตอนกลางคืน เธอจะไปที่บาร์เพื่อขายไวน์

บาร์ไวน์ที่นาตาลีกำลังทำงานอยู่นั้นค่อนข้างถูกกฎหมาย แต่ก็ยังมีคนที่ไร้ยางอายจำนวนมากมาที่บาร์ด้วย

เธอเกือบถูกเอาเปรียบจากครั้งที่แล้ว เพราะเธออยู่ห่างจากการถูกลวนลามเพียงแค่ก้าวเดียวเมื่อเธอทำงานที่นั่น

ครั้งหน้าที่เธอไปทำงานที่นั่นอีกครั้ง เธอให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัวมากขึ้นและแต่งตัวอย่างระมัดระวัง

เธอยัดชุดเสื้อผ้าที่เธอจะเปลี่ยนใส่กระเป๋าของเธอโดยตรง หลังจากออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของฟาร์มกาแฟแล้ว นาตาลีก็ดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เธอสวมวิกหนา หยิกเป็นลอนและแดง และคิ้วของเธอหนา เธอวาดริมฝีปากของเธออย่างเลอะเทอะ ในสีที่ไม่ต่างจากสีก้นของลิง

เธอสวมรองเท้าสีดำข้างหนึ่งและรองเท้าสีขาวอีกข้างหนึ่ง

เมื่อนาตาลีออกมา เซบาสเตียนก็โผล่ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้ชาย

“นาตาลี ตอนนี้คุณกำลังจะไปงานขายไวน์ใช่ไหม” เซบาสเตียนทักทายเธอ

เซบาสเตียนเปลี่ยนชุดทำงานแล้ว และตอนนี้เขาก็ดูสง่างามและอ่อนโยน

“ค่ะ...” นาตาลีตอบรับ

“ระวังตัวด้วย” เซบาสเตียนพูด

เขารู้ว่านาตาลีเกือบถูกเอาเปรียบในโรงแรมครั้งล่าสุด เป็นความคิดของเขาที่จะนำเพื่อนร่วมชั้นชายร่างสูงหลายคนมาช่วยเธอ

“มั่นใจได้เลยว่าหน้าตาแบบนี้” นาตาลีชี้ไปที่ศีรษะของเธอในชุดวิกผมสีแดง

เซบาสเตียนยิ้มอย่างรู้ทัน

เขาโล่งใจที่เห็นลายพรางของนาตาลี

หลังจากออกจากฟาร์มกาแฟ โทเบียสได้รับโทรศัพท์

"แม่." เสียงของโทเบียสอ่อนลง

Cecilia Lawson เป็นมารดาทางชีวภาพของ Tobias

"โทเบียส วันนี้คุณต้องไปนัดบอด" เสียงที่สง่างามและสูงส่งของผู้หญิงมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ “คู่ของคุณเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลอัศวินกรุ๊ป…”

“แม่ครับ ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ชอบนัดบอด” โทเบียสขัดจังหวะเซซิเลีย