บทที่ 17 17

เขาเอ่ยก่อนเดินนำหน้าไปยังลานจอดรถ มันเป็นเวลาบ่ายคล้อยและแสงแดดที่เริ่มอ่นลงอาบลงบนผิวนวลเนียนของหญิงสาว กระทั่งเธอเดินไปถึงรถสปอร์ตคันหรูซึ่งร่างสูงใหญ๋ในชุดสูทสีเทายืนรออยู่ก่อนแล้ว ชั่วแวบของความรู้สึกเธอดีใจที่เห็นเขา แต่ใบหน้าคร้ามเข้มก็ยังถมึงทึงเหมือนเก่า และทันทีที่พัลเลเดียมเห็นเธอเขาก็อึ้...