บทที่ 71 71

ลลิลตอบเสียงสั่นพร่าและตัวเธอเองก็สั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความหนาวจากสายลมแต่เป็นเพราะความตื่นตัวที่ดุนดันอยู่กับแกนกลางความสาวตลอดเวลา เขากำลังปลุกปั่นและทำให้เธอตื่นเต้นจนสุดระงับ แต่แล้วเหมือนนึกอะไรได้ลลิลกลับรู้สึกเอียงอายและหน้าแดงซ่านเมื่อมองไปรอบ ๆ เป็นที่เปิดโล่งแม้ปกคลุมด้วยเงามืดของรัตติกาล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ