บทที่ 97 97

ลักษมีมองฝ่าความมืดออกไปนอกหน้าต่างรถพร้อม ๆ กับที่ความคิดได้โบยบิยออกไปไกลแสนไกล ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็มิอาจสลัดภาพของ บุรุษผู้นั้น ได้พ้นจากหัวใจที่อ่อนล้านับแต่วันที่เธอได้พบเขาอีกครั้ง ใบหน้าคมคายและกลิ่นกายของเขาปลุกสำนึกในรสสัมผัสที่หลับใหลอยู่ใต้หลืบลึกให้ตื่นขึ้นมาเพื่อรับรู้ว่านี่คือความจริง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ