บทที่ 15 7.2

“คุณ...”

“มองนิดมองหน่อยไม่ได้รึไง?” เขาตีคิ้วเข้าใส่พร้อมด้วยแววตาจริงจังไม่พอใจ

เอาเข้าจริงแล้วหญิงสาวก็กลัวเขาอยู่เหมือนกันถึงได้เงียบไป ชายหนุ่มจึงเดินตัวเปลือยออกไปนั่งไขว่ห้างที่เก้าอี้ริมหน้าต่างโดยไม่คิดเขินอาย แก้วดาราเลยจำต้องขยับเข้าไปนั่งขดตัวดกอดเข่า รู้สึกเกลียดชังสายตาลวนลามที่ฝ่ายนั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ