บทที่ 27 เหตุผลของการมีชีวิต4

จ้าวจิ่นหลงมิได้ตอบคำใดเพียงแต่มองฟ้ามองฝนมองลมมองเมฆไปเรื่อยเปื่อย ขณะเดินเคียงข้างมากับเฉินเจียวเหมยจากซอยหนึ่งมาอีกซอยหนึ่งตามทางแยกของซอย

“ปล่อยข้านะ ท่านเลิกตามตอแยข้าเสียที” เสียงแว่วหวานของสตรีนางหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากซอยถัดไปไม่ห่างจากซอยที่ชายหนุ่มและหญิงสาวยืนแอบกินเต้าหู้กันเมื่อครู่

เส...