บทที่ 44 สิ่งที่มีค่าในชีวิต5

“ไปเถอะ อย่ามัวยืนตากลม ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

เฉินเจียวเหมยเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานละมุนพลางกระชับฝ่ามือน้อยๆ ของตนตรงฝ่ามือหนาใหญ่ของจ้าวจิ่นหลงอย่างประจบเอาใจ นางยอมรับว่านางทำผิดพลาดไป นางต้องเอาใจเขาเสียหน่อย

จ้าวจิ่นหลงถึงกับกะพริบตาปริบๆ ใจเต้นขึ้นมา แต่ยังคงเอ่ยออกไปอย่างรู้ทัน “คิดจะตบหัวแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ