บทที่ 17 บทที่ 16 จำได้

บทที่ 16 จำได้

มือเรียวบางค่อยๆ ผละออกจากใบหน้าคมสัน นัยน์ตาดำขลับหรี่แคบลง สีหน้าแสดงออกถึงความตกใจสุดๆ ก่อนที่น้ำตาแห่งความโล่งอกจะไหลออกมาราวกับเปิดก๊อกน้ำ ทำเอาศิวกรตกใจตามไปด้วย

“ร้องทำไม”

“ก็อาจารย์ทำเป็นจำหนมไม่ได้อะ อาจารย์เมินหนมเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน”

“หึหึ แล้วทำไมต้องร้องไห้”

“เปล่า ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ