บทที่ 547

พูดจบ เธอยื่นมือรับถ้วยที่จางอี้ส่งให้ อีกมือหนึ่งยันไม้เท้า หลังตรงเหมือนไม้บรรทัด ค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ ไปที่โต๊ะอาหาร

เมื่อเห็นอวี่เยาเดินอย่างยากลำบาก จางอี้รู้สึกสะท้อนใจ จึงก้าวเพียงไม่กี่ก้าวไปอยู่ข้างๆ เธอ "ป้าครับ อย่าฝืนเลย ผมอยู่บ้านนี่ ให้ผมช่วยพยุงเถอะ"

"ไม่ ไม่ต้อง ป้าทำเองได้ ไม่ต้องจ...