บทที่ 564

พอลงมาจากตึก คิดได้ว่าแถวนั้นมีสวนสาธารณะอยู่ จางอี้จึงพาแม่ยายนั่งรถเข็นไปที่นั่น แม้ว่าระหว่างทางทั้งสองจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก แต่บรรยากาศดูอบอุ่นเป็นกันเอง

แสงแดดส่องกระทบร่าง อวี๋เยาอดไม่ได้ที่จะเริ่มจินตนาการว่า เมื่อตัวเองแก่ตัวลง การที่หวังฮั่นเข็นรถพาเธอไปเช่นนี้คงจะดีไม่น้อย แต่ไม่รู้ทำไ...