บทที่ 22 แม่น่าจะรู้

“จ้า คงไม่รบกวน แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่” คุณแม่นึกไปถึงนางพยาบาลที่เขาว่าจะส่งมาช่วยดูแลคุณพ่อ

“ผมเต็มใจครับ” เขายังยืนยันคำเดิม

สุจิราขอตัวกลับก่อนหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฟาเบียนนั่งอยู่อีกเป็นชั่วโมง จนปองรักต้องเอ่ยปากไล่

“คุณฟากลับไปก่อนนะคะ มันดึกแล้ว” เธอจ้องมองใบหน้าของเขา

“ผมจะไปนอนโรงแรม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ