บทที่ 30 ผมโกรธนะ

“ว้า...เสียดายจัง รู้งี้ไม่มาก็ดี” สุจิราบ่น

“อ้าว... ไงพูดยังงี้ วันนี้พี่เดียวจะพาจิราเที่ยวเอง” นิจิตถอนหายใจ แต่ก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใส

“ดาด้าขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ ในนี้ร้อนแปลก ๆ อึดอัดหายใจไม่ออกเลย” เธอลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ ไม่เอ่ยร่ำลาชายหนุ่มสักคำ

“งั้นเราก็กลับกันเลยนะจิล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ