บทที่ 5 ฟาเบียนผู้กินเก่ง

“น้องปองรัก เชิญที่ห้องท่านประธานค่ะ” เลขานุการของฟาเบียนเดินเข้ามาตามเธอถึงห้องเล็ก ๆ ที่จัดเอาไว้ให้สำหรับผู้ที่มาติดต่องาน

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้า ๆ และจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้ดูดี ไม่วายหันไปมองกระจกสีดำที่ข้างผนัง ยกมือขึ้นจัดผมเผ้าให้เข้าที่เข้าทาง

‘ตื่นเต้นจัง’ เธอพูดกับตัวเอง ยกมือขึ้นมาจับกันเอาไว้แน่น

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... เลขานุการเคาะห้องท่านประธานไปสามครั้ง

‘ฟาเบียน ฟรองซัว ประธานและกรรมการผู้จัดการ’ เธออ่านชื่อเขาอีกครั้งที่หน้าห้อง วันนี้ท่องทั้งชื่อของเขา และชื่อของบริษัทเป็นร้อย ๆ รอบ

“เข้ามา” เสียงทรงอำนาจดังขึ้น เลขานุการผลักประตูเข้าไป และหันมาพยักหน้าให้หญิงสาวเดินตาม

“คุณปองรัก นักศึกษาฝึกงานของ มหาวิทยาลัย................ มาแล้วค่ะ”

คุณมุกดายืนน้อมรายงานนาย ก่อนจะวางแฟ้มของปองรักตัวจริงลงไปบนโต๊ะของเจ้านาย ฟาเบียนหยิบแฟ้มนั้นขึ้นไปถือ แล้วโบกมือไล่มุกดาโดยไม่ออกเสียง เธอรีบเดินกลับออกไปทันที

ปองรักพยายามยืดตัวตรง สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เธอรู้สึกประหม่ามาก ชายหนุ่มดูดีกว่าในคลิปเสียอีก

พอทั้งสองได้สบตากัน ปองรักรีบพนมมือยกมือไหว้เขาอย่างอ่อนช้อย และกล่าวคำว่า “สวัสดีค่ะ” อย่างชัดถ้อยชัดคำ

“นั่งก่อนสิ” เขาพูดมาเป็นประโยคแรก และผายมือให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้า

“ขอบคุณค่ะ” ปองรักกล่าวขอบคุณเบา ๆ แล้วนั่งลง

หญิงสาวนั่งตัวตรงและเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ฟาเบียนรู้สึกถูกใจเธอตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ผู้หญิงสวย รูปร่างผอมบาง ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ทั้งผม และสีปากของเธอตรงใจ แล้วเวลาที่เธอเผยอปากพูดก็ดูเซ็กซี่ไม่เบาเขาหัวเราะขึ้นมาหึ ๆ

“เกรดเธอก็ใช้ได้นี่ อยู่ในระดับดีมาก ๆ ด้วย” เขาเอ่ยชม เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน

ฟาเบียนนึกแกล้งจึงสัมภาษณ์เธอต่อเป็นภาษาฝรั่งเศส ปองรักออกอาการเหวอในตอนแรก

“เธอพูดภาษาฝรั่งเศสได้เหรอ”

“ค่ะ ฉันพูดภาษาฝรั่งเศสได้” เธอปรับอารมณ์และหัวใจของตัวเองที่เต้นแรง ตอบคำถามของเขาเป็นภาษาฝรั่งเศสอย่างตั้งใจ

“ฝันเอาไว้ใช่ไหมว่าอยากไปฮันนีมูนที่ประเทศฝรั่งเศส แล้วคิดเอาไว้หรือยังว่าจะไปกับใคร” เขาถามตามความคิด ยิ้มมุมปากนิด ๆ

“ตอนนี้ดิฉันยังไม่มีคนรักค่ะ เป็นเรื่องของอนาคต ซึ่งมันก็เป็นแค่ความฝัน”

“เธอชอบสีส้มเหรอ” เขาต้อนเธอเขาไปอีก

“ค่ะ สีส้มเป็นสีของดอกพวงแสดที่คุณพ่อปลูกเอาไว้ที่หน้าบ้าน ช่วงเดือนมกราคมก็จะออกดอกบานสะพรั่ง สวยมาก ๆ ค่ะ” เธอนึกไปถึงคุณพ่อเวลาที่ท่านรดน้ำต้นไม้ เธอก็จะเก็บดอกพวงแสดที่ตกอยู่ตามพื้นมาเป่าแล้วบีบให้แตก มันก็เสียงดัง แปะ...

สีหน้าของปองรักฉายแววความรักและความคิดถึงพ่อออกมาอย่างชัดเจน

เขาอึ้งไปกับคำตอบของเธอ ฟาเบียนไม่เคยสนใจสิ่งรอบข้างของตัวเองด้วยซ้ำไป เขาไม่รู้ด้วยว่าคนสวนที่บ้านซื้อต้นอะไรมาปลูกบ้าง แค่ให้มีสีเขียวและดอกไม้แซมบ้างเขาก็ว่าดีแล้ว

ฟาเบียนปรับเปลี่ยนสีหน้า เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินอ้อมมานั่งบนโต๊ะต่อหน้าเธอ กลิ่นน้ำหอมของเขาโชยเข้ามาในจมูก เล่นเอาปองรักถึงกับใจสั่นมากยิ่งขึ้น

เขาใช้นิ้วมือจับปลายคางของเธอขึ้น ก่อนจะใช้มืออีกข้างแตะริมฝีปากของเธอเบา ๆ เขาถามเธอเป็นภาษาไทยบ้าง

“ทำผมแบบนี้ ทาลิปสีนี้ ต้องการบอกอะไรผมหรือครับ” เขาพูดจาแบบไม่อ้อมค้อม เล่นเอาคนฟังถึงกับพูดไม่ออก

‘เขารู้ด้วยเหรอ’ เธอคิดในใจ แต่ความประหวั่นส่งออกไปทางสายตา มือไม้ของเธอเริ่มไม่รู้จะเอาวางไว้ที่ไหน

“จะเอาทุนการศึกษาไหม” เขาถามออกมาตรง ๆ

ปองรักถึงกับหน้าแดง เธอรู้สึกโกรธความกักขฬะไม่น่ารักของเขาเอาเสียเลย เหมือนที่ทิพย์ดาราพูดเลยแต่เมื่อเธอนึกไปถึงคุณพ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียงกับสายระโยงระยางนั้น เธอก็ต้องปั้นสีหน้าอย่างเสียไม่ได้

“เคยนอนกับผู้ชายหรือยัง” คำพูดตรง ๆ ที่ฟังแล้ว คนฟังแทบกรี๊ด เธอหลบสายตาเบือนหน้าหนีเขาทันที ฟาเบียนหัวเราะหึ ๆ

“มันก็ต้องทดลองงาน วัดสมรรถภาพกันก่อนนะ ฉันถึงจะตกลงราคา”

ปองรักตกใจสุดขีด เขารวบรั้งตัวเธอขึ้นทันที โอบกอดรัดรอบเอวเธอเอาไว้แน่น จนหน้าอกของเธอเบียดชิดกับแผงหน้าอกของเขา ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาสบตากับเธอที่ตอนนี้มองเขาด้วยดวงตากลมโตอ้าปากกว้าง

ฟาเบียนไปประเทศจีนตั้งอาทิตย์ เขาทำแต่งาน แล้วก็ขาดเรื่องบนเตียงจนหิวโหย

แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เขาฉกริมฝีปากลงมาแทบทันที ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ ดูดดุนและตวัดรัดโคนลิ้นของเธอ เขายกตัวเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขา ปลายลิ้นยังดูดดุนอยู่ในโพรงปากของเธอไม่หยุด เขาไล่มือกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะให้ตกลงไปข้างล่าง

ปองรักแทบลืมหายใจ เธอยกมือทั้งสองข้างจับเอวของเขาเอาไว้แน่น จุมพิตที่ดูดดื่มและหนักหน่วง เล่นงานให้เธอแทบละลาย หลังของเธอแตะพื้นโต๊ะที่เย็นวาบ ตามติดมาด้วยร่างหนาใหญ่ที่จู่โจมเธอไม่หยุด หญิงสาวได้แต่ครางอื้ออยู่ในลำคอ