บทที่ 54 ยินดีด้วย

ภาพทุกอย่างสำหรับสุจิรามันดูช้าไปหมด เหมือนเป็นภาพสโลว์โมชั่น เธอยกมือขึ้นปิดปากอย่างลืมตัว เพราะตอนนี้นิจิตนั่งคุกเข่าลงทั้งสองข้างอยู่ที่ตรงหน้าของเธอ เธอเห็นแต่ปากของนิจิตที่เผยออ้าปากพูดกับเธอ น้ำเสียงของเขาวันนี้ไพเราะที่สุดในโลกตั้งแต่สุจิราได้ยินมา

นิจิตดูตื่นเต้นไม่น้อย เสียงเพลงได้หยุดลง ส...