บทที่ 8 ไปฝึกงานแท้ๆ
“เป็นไงบ้างลูกที่ทำงาน” แม่ถามขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าลูกสาว เธอโผเข้ากอดแม่เอาไว้ กำลังใจมีมาอย่างมากมาย เธอนั่งร้องไห้ตั้งแต่ต้นทางจนถึงปลายทางจากสัตหีบถึงกรุงเทพฯ
กลับไปบ้านแล้วแพ็คกระเป๋าเสื้อผ้ามานอนกับพ่อและแม่ ปองรักบอกตัวเองต้องทำให้ดีที่สุดในฐานะลูกคนหนึ่งที่จะทำให้ทั้งสองได้
“ไม่เห็นตอบเลยว่า เป็นยังไงบ้าง” แม่ยกมือขึ้นลูบผมของเธอด้วยความรัก
“ดีจ้ะแม่ ดีทุกอย่างเลย เจ้านายก็ใจดี ท่านมีที่พักอย่างดีและปลอดภัยให้ด้วย เนี่ยหนูถ่ายรูปมาให้แม่ดูด้วยแม่จะได้สบายใจ” เธอหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า ตอนนี้นั่งลงไปกับพื้นเสื่อที่แม่ปูไว้ที่พื้น ผู้เป็นแม่ที่นั่งบนเก้าอี้รีบทรุดตัวลงไปนั่งด้วย
“ฮู้... สบายจริง ๆ นะแหละ เขาให้พักกับใครลูก”
“คนเดียวจ้ะแม่” เธอส่งยิ้มให้กับแม่ คุณแม่ซักไซ้เรื่องราวต่าง ๆ อีกพักใหญ่เธอได้แต่สะท้อนในใจ และเสียใจที่ต้องโกหก
“แม่บิลค่าใช้จ่ายในการรักษาพ่อมีไหมจ๊ะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะก็ได้คุยกันคร่าว ๆ แล้วว่ามีเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีมาทวงค่าใช้จ่ายที่เกินมา
ผู้เป็นแม่หยิบมันออกมาจากกระเป๋าสตางค์เธอพับเอาไว้อย่างดี ปองรักมองดูตัวเลขบนนั้น ‘69,750 บาท’
“แม่จ๋า เดี๋ยวหนูไปจ่ายเลยนะ จะได้ไม่ค้างเขาหลายวัน” เธอรีบลุกขึ้นไป
ก่อนจะมาที่นี่เธอเอาเช็คที่ฟาเบียนเขียนให้ไปขึ้นเงินและฝากเข้าบัญชีที่ห้างใกล้บ้านที่เธอไปเปิดบัญชีไว้แล้ว
เธอหยิบมันขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่า ‘1,000,000 บาท’
‘ขอบคุณนะคะ ถึงมันจะแลกมาด้วยน้ำตาและความเสียใจของฉันก็ตาม อย่างน้อยฉันก็ได้ทำเพื่อคนที่ฉันรัก’
ก่อนจะไปอยู่ที่สัตหีบ เธอให้เงินสดแม่เอาไว้อีกสองหมื่น และใส่เงินในบัญชีให้แม่ไว้อีกสองแสน
“ไปเอาเงินที่ไหนมา” คุณแม่ถามด้วยความสงสัย
“เพื่อนที่สนิทมาก และเขาสงสารเรา เขาเลยให้ยืมมา แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ จิลทำสัญญากับเขาไว้เรียบร้อยแล้ว จะชดใช้ให้กับเขาจนกว่าจะหมดค่ะแม่” เธอพูดไปยิ้มไป เพื่อให้แม่สบายใจ
“ใครจะมาใจดีกับเรามากอย่างนี้ลูก แม่ฝากไปขอบคุณเขาด้วยนะลูกนะ” นางยิ้มทั้งน้ำตา ยกมือขึ้นจับใบหน้าของลูกสาว
“ผอมไปนะเรา กินข้าวให้เยอะ ๆ อีกหน่อย จะได้มีน้ำมีนวล เป็นสาวเป็นแส้ เดี๋ยวไม่มีผู้ชายมาจีบ” แม่บอกด้วยความห่วงใย และสัพยอกลูกสาวไป
“ไม่เอาดีกว่าค่ะแฟน อยู่กับแม่กับพ่ออย่างนี้ดีกว่า” เธออ้อนแม่
“แม่ก็ต้องกินเยอะ ๆ เหมือนกัน ผอมลงไปเยอะเลย จะเอาแรงที่ไหนดูแลคุณพ่อคะแบบนี้” เธอสวมกอดเอวท่านด้วยความรัก
“แม่จ๋า จิลอาจจะไม่ได้มาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ เพราะที่ฝึกงานไกล และอีกอย่างงานที่จิลทำ ต้องเป็นเลขาฯ ท่านเจ้าของ คงจะยุ่งน่าดู แล้วยังต้องตามท่านไปทุก ๆ ที่ แต่จิลจะโทรหาแม่ทุกวัน แล้วหากจิลจะไปทำงานที่ไหน จิลก็จะบอกแม่ล่วงหน้านะคะ” ปองรักนึกไปถึงคำพูดของฟาเบียนแล้ว เขาคงใช้เธอจนคุ้มกับเงินหนึ่งล้านบาทนั่นแน่ ๆ
“ตั้งใจทำงานนะลูก จบแล้วจะได้หางานทำดี ๆ เราก็มีกันอยู่สามคน แม่กับพ่อก็ต้องฝากความหวังไว้ที่จิล” วงแขนของท่านสั่นสะท้าน
“เออ... เสี่ยทรงพลมาเยี่ยมด้วยนะเมื่อสองวันก่อน เสี่ยมาเห็นสภาพของพ่อแล้ว ก็บอกว่าให้ผัดผ่อนหนี้สินไปได้ แม่ก็เลยถามเสี่ยเขาไปตรง ๆ ว่าถ้าเราจะเอาบ้านของเรายกให้เสี่ยไป เสี่ยจะว่ายังไง” แม่นั่งถอนหายใจ ตอนนี้ปลงไปได้เยอะ เธอสบตาของแม่จับมือของแม่เอาไว้
“แล้วเสี่ยว่าไงจ๊ะ” น้ำเสียงถามออกไปด้วยความอยากรู้
“เสี่ยเขาก็ดีนะลูก เสี่ยบอกว่าได้ แล้วเราติดหนี้เขาเท่าไรเสี่ยจะไม่คิดดอก แล้วจะให้ทางธนาคารมาตีมูลค่าบ้านของเราให้ ถ้ามีส่วนเกินเสี่ยจะให้เงินเราด้วย เสี่ยคงจะสงสารพ่อมั้ง ยังไงก็คนเคยดี ๆ กัน เสี่ยบอกว่าให้เราอยู่ไปก่อนจนกว่าพ่อจะหาย หรือเราหาบ้านใหม่ได้” มารดายิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยชีวิตก็ยังไม่ได้เลวร้ายไปมากกว่านี้
“แม่จ๋า จิลจะรีบหางานทำ แล้วจะซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ใหม่จ้ะ” ปองรักขยับปากบอกกับแม่ด้วยนัยน์ตาที่มุ่งมั่น
“บ้านหลังนั้นก็ยกให้เสี่ยเขาไป เราก็ได้สบายใจ ไม่ติดค้างอะไรเขา ส่วนเงินที่จะมารักษาพ่อ จิลจะรับผิดชอบเอง” เธอให้คำมั่น สองแม่ลูกยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง
หญิงสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะจับมือของพ่อที่ถูกเจาะจนพรุน
“พ่อจ๋า รีบหายนะคะ” ผู้เป็นพ่อก็ยังนอนนิ่งไม่ขยับ เธอได้แต่ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์
“สวัสดีค่ะพี่” ปองรักยกมือไหว้คุณมุกดาที่นั่งอยู่ที่หน้าห้อง
“มารถพนักงาน ตอกบัตรอะไรเรียบร้อยเนอะ เดี๋ยวพี่พาไปดูโต๊ะทำงานของเรา เออ... ชื่อเล่นอะไรนะ”
“จิลค่ะ”
“อ้อ... เรียกพี่ว่า พี่มุกดานะ จะได้เรียกกันสนิทปากหน่อย” มุกดายิ้มให้หญิงสาวอย่างจริงใจ ปองรักค่อยยิ้มออกมาได้หน่อย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็ยังมีคนอัธยาศัยดีให้ความเป็นมิตร เธอก้าวขาตามมุกดาเข้าไปในห้องฟาเบียน ใจเต้นแรงแค่เห็นโต๊ะทำงานของเขาเธอก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที และหน้าเริ่มร้อนผ่าว ๆ ลามไปจนถึงใบหู ปองรักยกมือขึ้นจับหูที่แดงร้อนอย่างลืมตัว
“ให้เรียกคุณฟาเบียนว่า บอส นะคะ” มุกดาหันมาบอกหญิงสาว
“เออ... พี่มุกดาค่ะ บอส ยังไม่มาหรือคะ” เธอถามเพราะความอยากรู้ ปองรักต้องเตรียมตัวเตรียมใจแค่ไหนที่จะต้องมาเริ่มงานวันนี้
