บทที่ 9 มีฉันรู้จักเขาดีคนเดียว
“บอสเหรอคะ ช่วงเช้าบอสจะไปดูที่คลังสินค้าก่อน และอาจจะแวบไปดูที่ท่าเรือ แล้วถึงจะเข้าออฟฟิศ ส่วนใหญ่บอสจะมาประมาณเก้าโมงห้าสิบนาที” คำบอกเล่าของมุกดา ทำให้ปองรักหันหน้าไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนตรงฝาผนัง เธอถอนหายใจออกมารู้สึกโล่งอก ตอนนี้เพิ่งแปดนาฬิกาสี่สิบนาที
“มา น้องจิล เดี๋ยวพี่สอนงานให้ พี่แบ่งงานมาให้หนูแล้ว เราสองคนต้องช่วยกัน” เธอชักชวนให้เด็กสาวนั่งลงใกล้ ๆ และเริ่มสอนงาน
สิ่งที่ปองรักต้องทำคือ เช็กอีเมล ตอบอีเมลที่สามารถตอบไปได้ มุกดายังให้ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานหลายอย่างที่เธอต้องรู้ และต้องทำอะไรหากฟาเบียนถามถึงข้อมูลต่าง ๆ ซึ่งมุกดาจัดเอกสารไว้ทั้งในคอมพิวเตอร์ และเป็นแบบแฟ้มเอกสารต่าง ๆ ไว้เรียบร้อยแล้ว
ปองรักเป็นเด็กที่หัวไว เธอเรียนรู้ได้เร็วจนมุกดาเอ่ยปากชม
“ค่อยโล่งใจหน่อย” เธอพูดขึ้นมาลอย ๆ
“ทำไมคะ” ปองรักถามด้วยความสงสัย
“ก็คนที่จะทำงานกับบอสได้ ต้องเร็วเป็นอันดับหนึ่ง และต้องได้ดั่งใจเป็นอันดับสอง ไม่มีอะไรที่ว่าไม่ได้ และถ้าชักช้า...” มุกดายิ้มแห้ง ๆ
“จะเป็นไงคะ” สีหน้าของปองรักเต็มไปด้วยความอยากรู้
“เดี๋ยวก็เจอเอง แต่น้องจิลไม่ต้องกังวลไป บอสของพี่ปากร้ายแต่ใจดี”
“แหม... พี่ขู่จิลใช่ไหมคะ” ปองรักยิ้มให้กับมุกดา คนที่แก่กว่าก็ยิ้มตอบ แล้วพยักหน้าให้ ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว
“เออ... พี่ลืมบอกไป นี่โทรศัพท์เครื่องใหม่ ในเครื่องนี้มีเบอร์ที่บริษัทเราต้องประสานงานเอาไว้ทั้งหมด คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น แล้วถ้าเห็นเป็นสายบอส ห้ามไม่ให้มีมิสคอลนะคะ” มุกดาพูด พร้อมทำมือเหมือนมีดบาดคอ
“ค่ะ จิลจะท่องให้ขึ้นใจเลย” มุกดาได้ยินคำตอบก็หัวเราะชอบใจ
“เอกสารกองนี้ เดี๋ยวน้องจิลจะต้องคีย์เข้าไปในคอมให้หมดเลยนะ ทำได้ใช่ไหม”
“ค่ะ จิลทำได้”
“เก่งมาก ดีใจจังที่จิลมา เห็นเอกสารบนโต๊ะพี่ไหม” ปองรักนึกตามแล้วพยักหน้า
“ของจิลเนี่ยไม่ได้ครึ่งของพี่ที่กำลังทำอยู่นะ แต่ถ้าจิลเก่งแล้ว พี่จะทยอยเพิ่มให้ ตามสบายนะ ไม่เข้าใจให้เดินไปถามพี่หรือยกหู โอเค๊...” มุกดายิ้มอย่างยินดี อย่างน้อยปองรักมาฝึกงาน ก็ทำให้เธอสามารถเบาแรงลงไปได้บ้าง
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ”
ปองรักตั้งอกตั้งใจทำงาน แต่ก็ยกหน้ามองดูนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะถึง 9.50 น. เธอนั่งใจเต้นโครมคราม แต่พอเลยเวลาไปแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่หน้าเข้ามาจนกระทั่งเที่ยงวัน
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือเครื่องใหม่ที่มุกดาให้ดังขึ้น
“บอสสุดที่รัก” เธออ่านชื่อไปพลางตกใจ รีบลนลานรับสาย
“สวัสดีค่ะคุณฟาเบียน” เธอทักเขาไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น
“ปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของลงกระเป๋า แล้วเดินลงมาคอยฉันที่หน้าประตู เดี๋ยวเข้าไปรับ”
“ค่ะ” เธอเงยหน้าล่อกแล่ก แล้วเขารู้ได้ไงว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
“ในห้องทำงานมีกล้องวงจรปิดซ่อนอยู่ มันบันทึกทุกอย่างในนั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์และเซิร์ฟเวอร์ใหญ่ที่บ้านของฉัน ทุกอย่างที่เกิดในห้องนี้ถูกบันทึกไว้ทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องระหว่างเราวันนั้น” เขาพูดขึ้นมา เธอถึงกับหน้าแดง เขาจะเอ่ยมันขึ้นมาอีกทำไม
“อย่าอ้อยอิ่งลงมาได้แล้ว ฉันจะถึงแล้ว” เขาวางสายทันที
ปองรักรีบทำตามที่เขาบอก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ประตู
“พี่มุกดาคะ จิลต้องไปกับบอสนะคะ” เธอยกมือไหว้ลามุกดา ก่อนจะจ้ำอ้าวไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว พอลิฟต์ลงปุ๊บ ประตูเปิดเธอก็เดินอย่างเร็วไปที่ประตู แค่ขาก้าวพ้นออกไป รถสปอร์ตคันโก้ก็จอดอยู่แทบเท้าของเธอ
“ขึ้นมา” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม ปองรักรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งอย่างระวังหญิงสาวยกมือไหว้เขา กล่าวสวัสดีตามนิสัยของเธอ เขาได้แต่พยักหน้าให้นิด ๆ แล้วมองตรงไปข้างหน้า เขากระชากตัวรถออกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวได้แต่นั่งตัวลีบ เขาพาเธอทะยานไปตามถนนไฮเวย์ เหมือนจะมุ่งหน้าไปกรุงเทพฯ
“จะไปไหนคะ” เธอถามเขาเป็นคำแรก
“นึกว่าจะไม่พูดไม่ถาม” เขาหันมายิ้มให้ แล้วพูดยียวน
“นัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมใกล้สุวรรณภูมิ เสร็จแล้วจะพาไปซื้อเสื้อผ้าทำงาน แล้วก็เสื้อผ้าใส่ไปเที่ยว จะควงกับคุณฟาเบียนก็ต้องดูสมหน้าสมตากันหน่อย จะมาใส่ชุดนักศึกษาฝึกงานแบบนี้ มันจะเสียสถาบันเขาเปล่า ๆ”
คำพูดของฟาเบียนทำให้เธอนึกอาย แต่จะทำยังไงได้ มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดวางแผนเอาไว้ ว่าชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้
“รออยู่แถวนี้นะ” เขาบอกเธอตอนที่เดินเข้าไปถึงล็อบบี้
“ค่ะ” ปองรักได้แต่รับปากเบา ๆ
เขายื่นบัตรเครดิตให้เธอหนึ่งใบ ปองรักรับมาถือเอาไว้แบบงง ๆ เขาเดินลิ่ว ๆ ขึ้นลิฟต์ไป เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ ก่อนจะไปนั่งลงที่โซฟาในล็อบบี้
ติ๊ดๆ... มีเสียงเตือนในมือถือของที่ทำงาน
(“เที่ยงกว่าแล้ว เดินไปที่ร้านอาหารแล้วสั่งอะไรกิน แล้วจ่ายด้วยบัตรเครดิตนั้น หลังจากนี้ไปเราสองคนต้องใช้พลังงานอีกเยอะ”)
ฟาเบียนส่งข้อความเข้ามา ปองรักรีบลุกขึ้นทันที จริง ๆ ก็หิวมาก ตั้งแต่เช้าเพิ่งได้กาแฟไปแค่แก้วเดียวเอง เธอตรงดิ่งไปที่ห้องอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับล็อบบี้ สั่งข้าวผัดทะเลหนึ่งจาน เมื่อพนักงานมาเสิร์ฟ เธอถึงกับร้องอู้ เพราะจานใหญ่เบ้อเริ่ม
‘กินเข้าไปก่อน กินเยอะ ๆ ไม่รู้บอสจะพาไปไหนมั่ง กินเอาแรง กินเอาพลัง สู้ ๆ จิล’ เธอบอกกับตัวเอง
“จิลทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง” สุจิราส่งเสียงมาตามสาย
“ก็สนุกดี งานเยอะดี พี่ที่สอนงานก็ดีมาก ๆ แล้วของจิราเริ่มฝึกงานตอนไหน” ปองรักถามเพราะเธอได้ฝึกงานก่อนเพื่อน แต่ทุกคนไม่ว่าจะเริ่มตอนไหนก็ต้องฝึกให้ครบหกเดือน หรือหนึ่งพันห้าร้อยชั่วโมง
