บทที่ 61 61
ภัคพิญาร้องไห้อย่างอดสูท่ามกลางสายฝนแต่แล้วบริเวณที่เธอนั่งลงก็ไม่มีฝนราวกับมีอะไรมาบังเอาไว้ รองเท้าหนังที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเพราะกลัวว่าหากเป้นคนร้ายเธอคงตายแน่ ๆ แต่แล้วก็ยิ้มขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ยืนกางร่มให้
“คุณภัค... ผมไปส่งนะครับ” เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของ...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. บทที่ 1 บทที่ 1
2. บทที่ 2 2
3. บทที่ 3 3
4. บทที่ 4 4
5. บทที่ 5 5
6. บทที่ 6 6
7. บทที่ 7 7
8. บทที่ 8 8
9. บทที่ 9 9
10. บทที่ 10 10
11. บทที่ 11 11
12. บทที่ 12 12
13. บทที่ 13 13
14. บทที่ 14 14
15. บทที่ 15 15
16. บทที่ 16 16
17. บทที่ 17 17
18. บทที่ 18 18
19. บทที่ 19 19
20. บทที่ 20 20
21. บทที่ 21 21
22. บทที่ 22 22
23. บทที่ 23 23
24. บทที่ 24 24
25. บทที่ 25 25
26. บทที่ 26 26
27. บทที่ 27 27
28. บทที่ 28 28
29. บทที่ 29 29
30. บทที่ 30 30
31. บทที่ 31 31
32. บทที่ 32 32
33. บทที่ 33 33
34. บทที่ 34 34
35. บทที่ 35 35
36. บทที่ 36 36
37. บทที่ 37 37
38. บทที่ 38 38
39. บทที่ 39 39
40. บทที่ 40 40
41. บทที่ 41 41
42. บทที่ 42 42
43. บทที่ 43 43
44. บทที่ 44 44
45. บทที่ 45 45
46. บทที่ 46 46
47. บทที่ 47 47
48. บทที่ 48 48
49. บทที่ 49 49
50. บทที่ 50 50
51. บทที่ 51 51
52. บทที่ 52 52
53. บทที่ 53 53
54. บทที่ 54 54
55. บทที่ 55 55
56. บทที่ 56 56
57. บทที่ 57 57
58. บทที่ 58 58
59. บทที่ 59 59
60. บทที่ 60 60
61. บทที่ 61 61
62. บทที่ 62 62
63. บทที่ 63 63
64. บทที่ 64 64
65. บทที่ 65 65
66. บทที่ 66 66
67. บทที่ 67 67
68. บทที่ 68 68
69. บทที่ 69 69
70. บทที่ 70 70
71. บทที่ 71 71
72. บทที่ 72 72
73. บทที่ 73 73
74. บทที่ 74 74
75. บทที่ 75 75
76. บทที่ 76 76
77. บทที่ 77 77
78. บทที่ 78 78
79. บทที่ 79 79
80. บทที่ 80 80
81. บทที่ 81 อ้อนรักคุณสามี
82. บทที่ 82 1
83. บทที่ 83 2
84. บทที่ 84 3
85. บทที่ 85 4
86. บทที่ 86 5
87. บทที่ 87 6
88. บทที่ 88 7
89. บทที่ 89 8
90. บทที่ 90 9
91. บทที่ 91 10
92. บทที่ 92 11
93. บทที่ 93 12
94. บทที่ 94 13
95. บทที่ 95 14
96. บทที่ 96 15
97. บทที่ 97 16
98. บทที่ 98 17
99. บทที่ 99 18
ย่อ
ขยาย
