บทที่ 7 บทที่ 6 แผนการเอาคืน
หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวให้เรียบร้อยจากนั้นก็เดินออกมานั่งในห้องอาหาร ซึ่งตอนนี้มีแม่ครัวของคอนโดเตรียมกับข้าวมาเสิร์ฟให้ในเวลาเจ็ดโมงตรง
ดาราเดินออกมาจากห้องนอนหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นป๋าธันวานั่งอยู่ในห้องอาหารกำลังจ้องมองมาทางเธอที่ยืนอยู่หน้าประตู
"มากินข้าว"
"ค่ะ"
เธอตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วนั่งลงอีกฝั่ง ไม่ใช่อะไรหรอกเธอแค่รู้สึกหิวเพราะเมื่อคืนถูกเขาสูบพลังไปไม่น้อย หญิงสาวจ้องมองไปยังอาหารบนโต๊ะก่อนจะยิ้มออกมา
"น่ากินจังเลยค่ะ"
"น่ากินก็กินเยอะ ๆ คืนนี้จะได้มีแรงมาจ่ายดอกเบี้ย"
และเมื่อเขาพูดแบบนั้นหญิงสาวแทบจะสำลักน้ำที่กำลังยกเครื่องดื่ม
"แคก ๆ"
"พูดแค่นี้เองทำเป็นตกใจไปได้"
เขาเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะวางบัตร black card ให้เธอตรงหน้า หญิงสาวเลิกคิ้วด้วยความสงสัย จ้องมองไปยังบัตรสีดำที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะหยิบขึ้นมาพลิกดูทั้งหน้าและหลังเพราะเธอไม่เคยเห็นบัตรเครดิตรูปร่างแบบนี้มาก่อน
"มันคือบัตรอะไรเหรอคะทำไมหนูไม่เคยเห็นมาก่อน"
"มันคือบัตร black card ไม่จำกัดวงเงิน หลังจากวันนี้หนูสามารถเอาบัตรนี้ไปซื้ออะไรก็ได้ อยากจะใช้เงินเท่าไหร่ก็สามารถใช้ได้ แต่ไม่สามารถเอาบัตรนี้มาชำระหนี้ 100 ล้านที่ติดไว้ได้"
เขากำลังอธิบายการใช้บัตรแต่ดูเหมือนว่าใบหน้าของเธอจะยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ ซึ่งผู้ใหญ่อย่างเขาสามารถเดาความคิดของเธอได้อยู่แล้ว ก็คงอยากจะเอาเงินในบัตรมาใช้หนี้แทน เพราะฉะนั้นจะต้องพูดดักทางเอาไว้ก่อน
และเมื่อดาราได้ยินแบบนั้นก็หุบยิ้มทันที ทำไมรู้สึกว่าเขาฉลาดเกินไปไม่ว่าเธอจะคิดทำอะไรก็รู้ทันไปเสียหมด
"หนูจะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ถ้าสมมุติว่าหนูอยากได้เครื่องบินซักลำเอาบัตรนี้ไปซื้อได้ไหมคะ"
เธอแกล้งถามก่อนจะวางบัตรลงที่โต๊ะจากนั้นก็ตัดของอร่อยตรงน่ากิน ซึ่งคำตอบที่ได้ยินทำให้เธอถึงกับช็อกไป
"ซื้อได้สิ"
"เอ่อ... หนูแค่พูดเล่นเองนะคะ"
"ถ้าอยากได้ก็ซื้อบัตรนี้ไม่จำกัดวงเงินอยู่แล้ว อยากจะซื้อรถ ซื้อคอนโดใหม่ หรืออยากจะไปเที่ยวต่างประเทศก็ทำได้ทั้งนั้น ขอแค่หนูยังอยู่กับฉันตรงนี้ก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ยกเว้นอิสระ..."
จากตอนแรกที่ยิ้มอารมณ์ดีแววตาลุกวาวเพราะเขาบอกว่าเธอสามารถซื้ออะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่พอถูกจำกัดอิสระก็มีใบหน้าที่สลดลงทันที
"ถ้าอย่างนั้นบัตรใบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับหนูแล้ว เพราะสิ่งที่หนูต้องการคืออิสระค่ะ"
"ก็ไปหาเงินร้อยล้านมาจ่าย"
เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะตักกับข้าวตรงน่ากินไม่ได้สนใจเธออีก หญิงสาวจิปากใส่ด้วยความขัดใจ ภายในหัวก็นึกแผนการว่าจะทำยังไงถึงจะหาเงินมาคืนเขาได้ครบ 100 ล้าน ยิ่งเธอคืนเงินเขาช้ามากเท่าไหร่ก็ต้องเปลืองตัวมากเท่านั้น เพราะป๋าธันวาเป็นคนพูดเองว่าการจ่ายดอกเบี้ยต้องจ่ายเป็นวัน
"แล้วสรุปว่าหนูเป็นดาราช่องของคุณป๋าได้ไหมคะ"
"หนูเรียกฉันว่าไงนะ"
เขากระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองสบตาเธอพร้อมกับเอ่ยปากย้ำอีกครั้ง เมื่อกี้ถ้าฟังไม่ผิดเธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาใช่หรือเปล่า
"ก็เรียกว่าคุณป๋าไงคะ"
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ว่างก็ไปยื่นใบสมัคร แล้วเดี๋ยวจะหาผู้จัดการมาคอยดูแลให้เอง"
"ถ้าเกิดหนูได้เป็นดาราแล้วก็มีรายได้สามารถเอาเงินตรงนั้นมาจ่ายหนี้ได้ใช่ไหมคะ"
"อืม"
"แต่ถ้าเกิดว่าหนูจะใช้จ่ายอะไรก็สามารถใช้บัตรของคุณป๋าได้เลยใช่ไหมคะ ไม่ต้องใช้เงินของตัวเองใช่หรือเปล่า"
"อือ"
"ถ้าอย่างนั้นรายได้จากการทำงานทั้งหมดหนูสามารถเอามาชำระหนี้ได้ตามกฎหมายใช่ไหมคะ"
เธอเริ่มรู้สึกมีความหวังในชีวิตของตัวเอง ถ้าเกิดว่าได้ไปเป็นนักแสดงในสังกัดของช่อง Live Vision Channel เธอก็จะสามารถทำรายได้มากกว่ามนุษย์เงินเดือนทั่วไป ร้อยล้านที่ต้องการก็ไม่เกินเอื้อมมือแล้ว
"อือ"
"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้หนูจะรีบไปยื่นใบสมัครเลยค่ะ แล้ววันนี้คุณป๋าจะไปไหนเหรอคะ"
เธอเริ่มหันไปอ้อนชายหนุ่มเพราะรู้สึกว่าถ้าแข็งใส่จะถูกดุแล้วก็อาจจะถูกกักบริเวณได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าหนี้แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าป๋าธันวายังคงใจดีกับเธอไม่น้อย หรือว่าตอนนี้เขากำลังหลงใหลในเรือนร่างอันสวยงามของเธออยู่ ก็แน่นอนล่ะสาวบริสุทธิ์อายุเด็กกว่าเป็น 10 ปีไม่หลงก็ให้มันลดสิ แต่ก็เอาเถอะเสียตัวไปแล้วเพราะฉะนั้นก็ต้องกอบโกยให้คุ้ม เขาแค่บอกว่าไม่ให้เอาเงินในบัตรมาใช้หนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าถ้าเอาเงินไปซื้อธุรกิจแล้วมีรายได้จะไม่สามารถเอามาชำระหนี้ได้ เพราะว่าเงินตรงนั้นเป็นรายได้ไม่ใช่เงินของเขา
'ฉลาดจริง ๆ เลยดาราเอ๊ย'
เธอยิ้มออกมาอย่างมีแผนการซึ่งดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะลอบสังเกตเห็น ดูเหมือนว่ายัยเด็กแสบนี่จะคิดอะไรพิเรนทร์อีกแล้ว คงต้องให้วิคเตอร์คอยเฝ้าให้ดีแล้วล่ะ
"วันนี้ฉันจะเข้าบริษัท ถ้าหนูไม่รู้จะไปไหนก็ไปซื้อของที่ห้างสิ ที่นี่ไม่มีของใช้ของผู้หญิงเลยอยากได้อะไรก็ไปซื้อเถอะ"
"โอเคค่ะ"
เธอยิ้มออกมาอย่างมีแผนการก่อนจะนั่งกินข้าวตรงหน้าให้อิ่มจะได้มีแรงในการใช้ชีวิตในวันนี้ และเมื่อทั้งสองคนรับประทานอาหารเสร็จเขาก็เดินออกมาจากคอนโดตรงมายังลานจอดรถพร้อมกับหญิงสาว
"อยากให้ไปส่งที่ไหน"
"ส่งที่ห้างค่ะ หนูจะได้ไปช้อปปิ้งทั้งวันเลย"
"อืม โอเค... แชมป์ไปส่งคุณหนูที่ห้างก่อนแล้วค่อยเข้าบริษัท"
เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบ iPad มาเปิดอ่านอีเมล พลันเหลือบสายตาหันไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายซึ่งตอนนี้กำลังเอียงคอมองเขาดวงตาใสแป๋ว
"มีอะไร"
"ถ้าสมมุติว่าหนูทำธุรกิจแล้วก็มีรายได้ เงินตรงนั้นสามารถเอามาชำระหนี้ให้กับคุณป๋าได้ไหมคะ"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะรู้สึกเบื่อกับประโยคคำถามของเธอ ในหัวคงมีแต่วิธีการหาเงินร้อยล้านมาคืนเขา ไม่เข้าใจเหมือนกันให้ทั้งบัตรและก็ความสุขสบายอยู่คอนดูหรูเกือบร้อยล้าน คุณภาพชีวิตที่ดีขนาดนี้เธอยังดิ้นรนเอาตัวเองไปลำบากหาเงินมาจ่ายหนี้เขาอีก
"ได้สิ"
"อ๋อ... โอเคค่ะไม่มีคำถามแล้ว"
เธอหยิบบัตร black card ที่ชายหนุ่มให้ขึ้นมาก่อนจะยิ้มร้ายดูมีแผนการอะไรบางอย่าง ป๋าธันวาเห็นแบบนั้นก็เอ่ยออกมาเสร็จเรียบ
"ถ้าอยากอยู่สุขสบายก็แค่อยู่ให้เป็น อยู่กับฉันแบบนี้หนูก็จะได้ทุกอย่าง หนี้ก็ไม่ต้องจ่าย เงินก็มีให้ใช้ไม่ขาดมือ กินหรูอยู่สบายชีวิตยังต้องการอะไรอีก"
"ต้องการอิสระไงคะ"
"นี่...!"
