บทที่ 92 รู้ค่าก็เกือบสายไป (100%)

“น้ำจ๋า…ฟื้นสักทีสิจ๊ะที่รัก ถ้าคุณมัวแต่นอนอยู่แบบนี้ ไอ้ตัวเล็กของเราอาจจะขาดสารอาหารเอาได้นะคนดี” เสียงเครือเจือสะอื้นของเจ้าพ่อหนุ่มกระซิบข้างหูของคนที่นอนคว่ำหน้าเป็นเจ้าหญิงนิทรา จับปอยผมที่ปรกละซีกหน้างามทว่าซีดเซียวด้านขวาขึ้นมาทัดหูให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจุมพิตขมับอิ่มเบาๆ เพื่อห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ