บทที่ 97 การรอคอยสัมฤทธิ์ผล (125%)

“น้ำ…น้ำจ๋า” เพียงสามก้าวร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างของมาร์โบโล คอฟอร์ด ก็มายืนประชิดขอบเตียงคนไข้สาว มือสั่นระริกรีบฉวยข้อมือเล็กมาไว้ในอุ้งมือ แล้วก้มลงกระซิบกระซาบเรียกเสียงทุ้มข้างหูคนสติเลือนลาง

เมื่อได้สดับรับฟังน้ำเสียงอันคุ้นเคย ลักษณ์ณาราก็หลุดออกมาจากห้วงแห่งความฝัน กลับมาเยือนยังโลกแห่งความเป็น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ