บทที่ 97 จำใจลาจาก (70%)

เช้าตรู่มัลลิกาก็รีบไปปลุกแดนไทยให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว และอธิบายให้ลูกชายฟังคร่าวๆ ว่าทำไมทั้งสองถึงต้องไปจากที่นี่ มือหนึ่งหิ้วกระเป๋า ส่วนอีกข้างก็จูงมือพ่อหนุ่มน้อยที่มีกระเป๋าสะพายใบเล็กอยู่บนบ่า ก่อนที่ทั้งสองจะมาหยุดลงตรงหน้าประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ นัยน์ตาหวานทว่าแสนเศร้ามองกลับเข้าไปในบ้านของ...