บทที่ 98 จำใจลาจาก (100%)

“เมื่อไรป๊ะป๋าจะตามมาหาเราล่ะครับ” เด็กน้อยถามตาแป๋ว ท่าทางไร้เดียงสาทำให้มัลลิการู้สึกสะท้อนในอกจนน้ำตาซึม

“เขาคงไม่ตามมาหรอกลูก ป๊ะป๋าเขามีอะไรให้ทำเยอะแยะ” มัลลิกาปั้นหน้าให้ฉาบไปด้วยรอยยิ้มหวาน แล้วเอ่ยตอบลูกอย่างมีเหตุผล ทั้งที่ในหัวใจกำลังกลัดหนองเกินจะทานทน

“แต่ป๊ะป๋าเคยพูดกับแดนว่า ไม่ว่าแ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ