บทที่ 2 ความผิด (1)

“นายไม่อยู่ครับ” เสียงเข้มดังขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยในชุดนักเรียน ยืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าประตูบ้านเลยเดินออกไปดู

“สวัสดีค่ะพี่เทเลอร์” แนนนี่ยกมือไหว้เทเลอร์ลูกน้องคนสนิทของปรเมศวร์อย่างนอบน้อม

“แนนรู้ค่ะว่าคุณเขาไม่อยู่ แต่แนน...” สาวน้อยชะเง้อคอมองเข้าไปในบ้านแล้วต้องฉีกยิ้มกว้างเมื่อเจอกับสิ่งที่เธอต้องการ

“ขอแนนเข้าไปเล่นกับน้องพาร์ทได้ไหม ขอแค่ 5 นาทีแล้วแนน จะกลับ”

เด็กสาวทำหน้าอ้อนวอนขอความเห็นใจ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่อยู่บ้านเธอจึงปฏิเสธที่จะไปเที่ยวกับเพื่อนเพื่อจะมาหาเด็กชายตัวน้อย

“อย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลยครับ ถ้านายรู้คุณจะโดนดุเอา”

เทเลอร์ถึงจะเห็นใจแนนนี่อยู่ไม่น้อย แต่ถ้าเขาปล่อยเธอเข้าไปคนที่จะเจ็บตัวคือตัวเธอเอง

“......” แนนนี่ได้แต่ทำหน้าเศร้ามองเด็กน้อยวัยขวบเศษที่กำลังหัดเดินอยู่กับพี่เลี้ยงหนุ่มอีกคน

“งั้นหนูฝากเอานี่ให้น้องได้ไหม” มือเรียวยื่นถุงหิ้วแบรนด์ดังให้พี่เลี้ยงหนุ่ม

“ครับเดี๋ยวผมเอาให้นายน้อยคุณรีบกลับไปก่อน ถ้านายมาเห็นเข้าจะไม่พอใจเอา” เทเลอร์รับถุงแล้วเดินเข้าบ้าน

“ก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอ” แนนนี่ยิ้มให้เด็กชายก่อนจะเดินออกจากบ้านด้วยความผิดหวัง

“แนน!”

“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!”

“คะ...พี่ไทเกอร์” สาวน้อยหันไปยิ้มให้ไทเกอร์ที่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเธอ

“ตามพี่มา!” ไทเกอร์มองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นพี่ชายเทเลอร์ไม่อยู่แถวนั้นรีบจับมือสาวน้อยเดินลับ ๆ ล่อ ๆ ไปที่สวนหลังบ้าน

“10 นาที พี่ให้เวลาแนน 10 นาที” ไทเกอร์พูดยิ้ม ๆ แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านเพื่อดูต้นทาง

“ขอบคุณนะคะ” แนนนี่ยิ้มดีใจ

“ทำอะไรอยู่ครับ” เด็กสาวเดินเข้าไปหาเด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นหุ่นยนต์ตัวใหญ่ที่เธอไม่มีปัญญาแม้จะซื้อมันได้ เพราะราคามันตัวเดียวก็เท่ากับเงินเดือนที่เขาให้เธอใช้จ่ายทั้งเดือน

“หม่ำ ๆ” เด็กน้อยยิ้มให้เธอพร้อมเดินเข้าไปกอดอย่างออดอ้อน

“หิวเหรอครับ” แนนนี่อุ้มเด็กน้อยอย่างถนอม มองซ้ายมองขวาเพื่อหาพี่เลี้ยงหนุ่มแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว

“หม่ำ ๆ หม่ำ ๆ” เด็กน้อยยกมือขึ้นขยี้ตาพร้อมซุกหน้าเล็กซบอกอุ่น

“แค่เอาเข้าไปส่งในบ้านแป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เธอบ่นพึมพำก่อนจะตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในบ้าน

“ง่วงเหรอครับ”

เด็กน้อยจ้องมองหน้าแนนนี่ตาแป๋วพร้อมส่งยิ้มหวานให้ รอยยิ้มใสซื่อ ทำให้แนนนี่ไม่อาจละสายตาจากเด็กน้อยคนนี้ได้

“งั้นพี่แนนพาขึ้นไปนอนนะครับ”

เพียงแค่เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ของเด็กน้อยก็ทำให้เด็กสาวลืมเรื่องร้ายทุกอย่าง เวลานี้เป็นเวลาที่เธอมีความสุขที่สุดถึงมันจะเป็นเวลาสั้น ๆ ก็ตาม…

“ไทเกอร์!!” เทเลอร์เดินออกจากห้องทำงานเห็นแนนนี่อุ้มเจ้านายตัวน้อยขึ้นไปบนห้องก็เค้นเสียงดุเรียกน้องชาย

“เรียกทำไม?” ไทเกอร์จ้องหน้าพี่ชายอย่างกวน ๆ

“มึงทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า!” เทเลอร์พูดอย่างตำหนิ

“ก็กูสงสารแนนนี่!”

“อีกอย่างนายไปบ้านคุณกันต์กว่าจะกลับก็มืด ๆ แค่ 10 นาทีมึงอย่าใจดำนักเลย!” พูดจบไทเกอร์ก็ถือขวดนมขึ้นไปบนห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขอแนนเอาน้องนอนก่อนนะคะ น้องใกล้จะหลับแล้ว”

แนนนี่ไม่รอให้ไทเกอร์พูดอะไรเธอก็รู้ตัวดีว่าหมดเวลาของเธอแล้ว

เพียงแต่ตอนนี้เด็กน้อยกำลังเคลิ้มหลับเอาหน้าซบอกอุ่น ๆ ของเธออยู่

“อือ ไว้นายน้อยหลับค่อยกลับก็ได้ เดี๋ยวพี่ดูต้นทางให้”

ไทเกอร์ที่รู้ที่เห็นทุกเรื่องเป็นอย่างดี ก็เห็นอกเห็นใจเด็กสาว

แต่ก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้เพราะเขาเองก็ต้องกินต้องใช้จำเป็นต้องพึ่งบุญบารมีของเจ้านายหนุ่มผู้เย็นชาและเด็ดเดี่ยวเพื่อความอยู่รอด

“ขอบคุณนะคะ” แนนนี่ยิ้มดีใจที่เธอจะได้อยู่กับเด็กน้อยอีกนิดเพียงแค่เวลาสั้น ๆ แค่นี้ก็ทำให้หัวใจเธอพองโตยิ้มไม่ยอมหุบ!

ไม่นานเด็กน้อยก็หลับไป เธอค่อย ๆ วางเด็กน้อยนอนลงกับเตียง

ดวงตากลมโตสั่นระริก หลากหลายความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ทั้งรักทั้งห่วง แต่เธอก็ทำได้แค่มองอยู่ห่าง ๆ

“นอนนะครับ ไว้ มะ...พี่จะมาหาใหม่” ริมฝีปากบางจูบลงที่เท้าเล็ก ๆ อย่างแผ่วเบาพูดพลางน้ำตาไหลอาบสองแก้มอย่างน่าสงสาร

“พี่แนนรักน้องพาร์ทนะครับ”

เธอมองเด็กน้อยด้วยความอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะตัดใจเดินออกจากห้องและรีบเดินออกจากบ้านก่อนที่เจ้าของบ้านจะกลับมาแล้วเธอจะเดือดร้อน รวมถึงทั้งเทเลอร์และไทเกอร์ก็จะพลอยโดนหางเลขไปกับเธอด้วย

แค่เท่าที่ทุกวันนี้เขาไม่ไล่เธอและครอบครัวออกจากบ้านก็บุญหัวเท่าไรแล้ว แถมยังส่งเสียเลี้ยงดูเธอกับครอบครัวถึงจะไม่ได้สบายเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมาย

เพียงแค่ข้อแลกเปลี่ยนไม่กี่อย่าง คือ เมื่อไหร่ที่เขาต้องการเธอต้องพร้อมที่จะรองรับอารมณ์ป่าเถื่อนรุนแรงของเขาให้ได้ เพียงแค่นี้ครอบครัวเธอก็จะไม่ต้องลำบาก น้อง ๆ ก็จะได้เรียนหนังสือ

แต่ทว่า นภดล แทนที่จะคิดได้แต่กลับถลำลึก ผีพนันเข้าสิงหนักกว่าเดิม ส่วนดารากานต์แม่เลี้ยงสาวก็เอาแต่ออกงานการกุศลบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า