บทที่ 45 บทที่ 45

กลิ่นจันทร์อึ้งพลางมองหน้าหล่อเหลาของคนที่ลากตัวเองมา คำพูดของผู้ชายสองคนเมื่อครู่นั้น ยังไม่ร้ายแรงเท่ากับคำพูดร้ายๆ ของเขา ซึ่งยังคงทำร้ายเธอได้เหมือนเดิม แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถลบล้างความคิดถึงโหยหาที่เธอมีต่อเขาได้

“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ให้มายืนบื้อจ้องหน้าฉันอยู่แบบนี้” เสียงทุ้มด...