บทที่ 2 เมียโหด 1

ผมชื่อสไปรท์ครับ ผมเพิ่งจะสอบติดที่มหาลัย A​ คณะวิศวะ ซึ่งเป็นคณะที่มีผู้ชายหน้าตาดีๆ เท่ๆ มารวมกันมากที่สุด ถึงผมจะเพิ่งเข้าเรียนแค่สองเดือนแต่สิ่งที่ผมโชคดีที่สุดคือการที่ผมได้พี่เนมผู้ชายสุดฮอตดีกรีอดีตเดือนคณะเมื่อปีที่แล้วมาเป็นพี่รหัสนั่นเอง น่าอิจฉาใช่ป่าวล่ะ

และก็แน่นอนว่าต้องมีคนอิจฉา เพราะพี่เนมเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่า 'เพอร์เฟคแมน' ที่ครบเครื่องทั้งความหล่อ ความเท่ และมีเสน่ห์โคตรๆ เพราะงั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่มักจะมีคนมาแอบคลั่งพี่เขาอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะไอ้ซันเพื่อนสนิทของผมเอง ที่แม้แต่ตอนนี้มัก็ยังร้องเสียดายออกมาไม่หยุดจนขี้เกียจนับว่าเกินรอบที่ล้านไปรึยัง

"เสียดายๆๆๆ กูถามจริงๆ นะสไปรท์ มึงไม่ได้เล่นของจริงๆ ใช่ไหม? ทั้งๆ ที่กูอุตส่าห์ฟันฝ่าฝูงแรงฝูงกามาจนเป็นสองคนสุดท้ายที่ถือตั๋วรอพี่เขามารับแท้ๆ" เสียงแหลมเล็กที่ฟังดูงอนๆ ของคนอารมณ์เสียดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงกันข้ามกับผม แล้วก็ใช้มือเลื่อนจานข้าวที่ผมกำลังจะตักกินอยู่ออกไป เพื่อที่จะให้ผมหันมาสนใจมันนั่นเอง

"มึงดูจริงจังนะ"

"กล้าพูดนะเพื่อน มึงไม่รู้เหรอว่าทั้งคณะอิจฉามึงแค่ไหนที่ได้ตั๋วใบสุดท้ายไป! มึงเล่นของใช่ไหมบอกความจริงกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"มึงก็รู้ว่ากูไม่จำเป็นต้องพึ่งของแบบนั้น"

ผมตอบปฏิเสธเสียงเรียบ พร้อมกับเลื่อนจานข้าวที่ถูกเลื่อนออกไปกลับมาที่เดิม แล้วก็เริ่มตักข้าวมาใส่ปากตัวเองอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้สนใจ ซัน หรือ ซันนี่ (ชื่อที่มันชอบให้เรียก) เพื่อนสนิทของผมที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว แถมพอจบก็ยังตามมาสอบที่เดียวกับผมอีกด้วย เพราะซันเคยบอกว่ามันสบายใจที่จะคบกับผมมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ อาจเป็นเพราะมันเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ รูปร่างบอบบางไม่ต่างจากผมเท่าไหร่และมีรสนิยมที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน แต่ที่ผมกับซันต่างกันก็คือ ซันมันเป็นพวกสายมโน อ่อย และแรด ส่วนผมเป็นสายนิ่งก็เท่านั้นเอง

"ป่าวอะไรล่ะ มึงต้องเล่นของแน่ๆ ทั้งที่อุตส่าห์ได้ลุ้นเป็นสองคนสุดท้ายแล้วแท้ๆ กูยังจับชื่อพี่เขามาไม่ได้เลย กูไม่ยอมๆๆ" ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับไอ้คนตรงข้ามอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะก้มลงไปจัดการข้าวที่อยู่ในจานต่อเพราะความหิว แล้วปล่อยให้มันมโนไปเองคนเดียวแบบนั้นแหละดีแล้ว

"ขอพี่นั่งกินข้าวด้วยคนได้มั้ยครับ"

ผมหันไปทางเจ้าของเสียงนุ่มที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง กับโครงหน้าเข้มที่ยิ้มให้อย่างโปรยเสน่ห์แล้วพี่เขาก็ถือโอกาสนั่งลงตรงม้านั่งยาวตัวเดียวกันกับผมก่อนที่จะกระเถิบตัวมาใกล้ๆ จนความหล่อระดับเทพบุตรของพี่เนมแทบจะพุ่งชนหน้าของผมอยู่แล้ว

"เชิญเลยครับพี่เนม ที่ว่างยังมีเยอะแยะ" ผมที่ได้แต่อ้าปากค้างเพราะความเร็วในการตอบคำถามของผมมันแพ้เพื่อนสนิทชนิดที่เรียกว่ามองไม่เห็นฝุ่นเลยทีเดียว เพราะมันชิงตอบคำถามของพี่เนมได้ก่อน แถมยังทำท่ายักไหล่แบบว่าไม่แคร์อีกด้วย

"หือ.. ทำไมน้องสไปรท์ทำหน้าเหมือนจะอึดอัดอย่างงั้นละครับ" พี่เนมยังเอ่ยถาม แถมยังพยายามจะจิกตามองผมอยู่ตลอดเวลา โดยที่ไม่สนหันไปมองไอ้ซันเลย อิอิอิ

"อย่าไปสนใจมันเลยนะพี่เนม ถ้าสไปรท์มันอึดอัด มา!!" พูดจบซันก็ตบตรงที่ว่างของม้านั่งข้างๆ ตัวเองแล้วพูดต่อว่า "พี่เนมมานั่งข้างๆ ซันนี่แทนก็ได้นะ ซันนี่ไม่อึดอัดหรอกเพราะซันนี่เป็นคนชอบความอบอุ่น"

ผมแทบจะกรอกตาขึ้นฟ้ากับปฏิบัติการอ่อยของเพื่อนรัก ในขณะที่พี่เนมเองก็ยังคงยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยซักอย่าง และถ้ามันจะอึดอัด ผมว่าน่าจะเป็นเพราะเพื่อนผมมันพยายามทอดสะพานนี่แหละ

"เปล่าครับ" ผมพูดสั้นๆ ก่อนจะรีบหันไปสนใจข้าวที่อยู่ในจานของตัวเองต่อ แต่ที่จริงแล้วคือผมไม่อยากที่จะมองหน้าพี่เขานานกว่านี้ แบบว่ามันไม่ดีต่อใจที่สั่นอยู่ข้างในซักเท่าไหร่

"เอ๊ะ!! ทำไมน้องสไปรท์หน้าแดงละครับ ไม่สบายเหรอ" ผมหันไปมองหน้าพี่เนมอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่พี่เนมก็รีบเอาหลังมือมาแตะบนหน้าผากของผมโดยที่ไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับใช้หลังนิ้วชี้เกลี่ยไปที่แก้มของผม จนไอ้ซันต้องกระแอมออกมาเสียงดังเพื่อขัดจังหวะ

"อะ..แฮม!!" นั่นแหละพี่เขาถึงได้เอามือออกไปจากหน้าผมซะที

"อุ้ย.. พี่ขอโทษนะ พอดีเผลอทำหน้าที่พี่รหัสที่ดีมากไปหน่อย" พี่เนมพูดยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปตักหมูทอดชิ้นหนึ่งในจานมาวางไว้ที่จานผม แล้วก็ส่งยิ้มหวานมาให้อีก

"อะ.. อะไรครับพี่" ไม่ใช่ไม่รู้นะว่าพี่เนมกำลังคิดจะจีบผมอยู่ แต่คนมันเขินนี่หน่าแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรด้วย เลยได้แต่พูดประโยคโง่ๆ แบบนั้นแหละ

"ก็คนไม่สบายก็ต้องกินเยอะๆ สิครับ ลองชิมดูหมูทอดร้านนี้อร่อยมากนะครับ ขนาดพี่ยังติดใจจนต้องสั่งมากินทุกทีเลยนะ" ว่าแล้วก็ยังตักหมูชิ้นที่สองจากจานตัวเองมาให้อีก ทั้งๆ ที่ชิ้นแรกผมยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ

ผมเลยได้แต้ทำตาปริบๆ แล้วหันไปมองหน้าของไอ้ซัน ที่มันเองกำลังชักสีหน้าไม่พอใจให้ผม ก่อนที่จะพูดแบบไม่ออกเสียงโดยให้ผมอ่านปากมันเอาว่า

'หมั่นไส้ว่ะ'

แล้วการกินข้าวที่ชวนอึดอัดแบบนี้ก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่งข้าวที่ควรหมดของผมตั้งแต่แรก ก็ถูกเขี่ยเล่นไปมาอยู่บนจานอย่างไม่นึกรู้สึกอยากจะกินมันอีก

"น้องสไปรท์ครับ คืนนี้ไปงานเลี้ยงรับน้องรหัสกับพี่นะครับ พอดีพวกเพื่อนๆ พี่มันจัดเลี้ยงรับน้องรหัสของมันด้วย"

"เออ.. คือว่า"

"ไปครับ พวกเราไปแน่นอน" สกิลความเร็วในการตอบของไอ้ซันทำเอาผมอึ้งเล็กน้อยไม่มากไปกว่านั้น เพราะผมรู้ดีว่าเพื่อนของผมเป็นยังไง มันคงกะไปอ่อยพี่เนมอย่างเต็มที่ซินะ

"ว่าไงครับน้องสไปรท์?" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องหันไปถามความเห็นจากไอ้ซัน ซึ่งก็รู้ดีอยู่แล้วว่าถามไปก็เท่านั้นเพราะมันเองก็เพิ่งจะตอบตกลงกับเขาไปเมื่อกี้นี้เอง

ผมเห็นหน้าของไอ้ซันพยักรัวๆ จนกลัวว่าหัวของมันอาจจะหลุดออกมา และถ้าขืนผมไม่ตอบตกลงไปมีหวังคงโดนไอ้ซันมันแหกอกผมตายแน่ๆ

"คะ..ครับ" ผมตอบ

"ถ้าอย่างงั้นคืนนี้ตอนสองทุ่มพี่จะไปรับน้องสไปรท์ที่หอพักนะครับ" พูดจบพี่เนมก็รีบลุกขึ้นไปทันที ปล่อยให้ผมกับไอ้ซันมองหน้ากันแบบงงๆ เพราะที่พี่เขาบอกว่าจะไปรับผมที่หอพักนั่นนะ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผมพักอยู่ที่หอไหนละเนี่ย