บทที่ 19 บทที่ ๗ (๑)

พ่อครูคันศรผู้รับรู้ทุกอย่างได้แต่พึมพำว่าไอ้พรานสมิงมันบ้าไปแล้วจริงๆ มันกำลังหลงใหลในความป่าเถื่อนของเดรัจฉาน และกำลังก้าวห่างออกไปจากอดีตสู่โลกใบใหม่ ในขณะที่เขาเอง แค่เพียงประโยคเดียวเท่านั้น ก็ราวกับความทรงจำทุกส่วนที่แอบซ่อนไว้ในจิตใต้สำนึกทั้งหมดจะผุดขึ้นมาตอกย้ำว่าเขากับมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่...