บทที่ 178

ผมตื่นแต่เช้า มือเอื้อมข้ามเตียงไปตามสัญชาตญาณเพียงเพื่อจะพบว่าฝั่งของอมีเลียว่างเปล่าและเย็นชืด

ผมลุกจากเตียงและพบเธอยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องนั่งเล่น ยังคงอยู่ในชุดนอนผ้าไหม จ้องมองออกไปยังเมืองที่รุ่งอรุณเริ่มทาบทาขอบฟ้า หัวไหล่ของเธอเกร็งแน่น สองแขนกอดรัดตัวเองราวกับพยายามประคับประคองชิ้นส่วนที่แต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ