บทที่ 10 เรื่องน้อยใจ
ฟอด...
“ค่ะ ฉันก็เหมือนกัน จะรีบจัดการทุกเรื่องให้เสร็จ ดีนะคะ ที่คุณฟรองชัวเขาเห็นใจน้อย”
“คุณให้เหตุผลว่าไง” เขาหัวเราะร่วน
“น้อยก็บอกว่า... กลับบ้าน แต่งงาน และจะทำหน้าที่เป็นแม่บ้านของคุณน่ะสิคะ”
“คุณฟรองชัวเนี่ยน่ารักจริง ๆ”
“เขาอวยพรให้ฉันมีความสุข”
“แล้วคุณจะมีความสุขมาก” คชาให้คำมั่น
สองคนตระกองกอดกันด้วยความรักและเข้าใจ พร้อมจะเดินหน้าสร้างความสุขในบั้นปลายให้กับชีวิตของตัวเอง
“สรุปจะกลับไปเรียนให้ได้ใช่ไหม” คุณยายทำสีหน้างอน ๆ
“ครับ” ภารันย์สวมกอดคุณยายด้วยความรัก
“เฮ้อ...ยายเป็นห่วงเล็กนะ”
“ผมรู้ครับ”
“อย่าไปทำอะไรโลดโผนเข้าใจไหม”
“เข็ดเลยครับคุณยาย”
พอได้ยินประโยคนี้ นางก็หัวเราะขึ้นมาทันใด
“สมน้ำหน้า...”
“แน่ะ...คุณยายอะ..พูดแบบนี้ก็ได้เหรอ...” เขาสัพยอกท่าน
“แม่เราโทรบอกเรื่องนั้นแล้วใช่ไหม” คำถามของคุณยายทำให้ภารันย์สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“ครับ”
“แล้วเล็กคิดยังไง”
“ผมมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นด้วยเหรอครับ” ภารันย์ย้อนถามคุณยายกลับไป
“เล็ก...” คุณยายเรียกชื่อของเขา
“แม่น้อยรักเล็กมากนะ”
“ครับ แม่รักผมในสไตล์ของแม่ ซึ่งก็ไม่เหมือนแม่ของคนอื่น ๆ” คำพูดเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“ยายผิดเองที่...เลี้ยงเล็กให้คิดแบบนี้”
“มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นเรื่องนี้...มันไม่มีใครผิดหรอกครับ ถ้าจะผิดก็คงเป็นเล็กเองที่ผิดที่เกิดมาทำให้แม่ลำบาก...อุ้บ...”
คุณยายยกมือของท่านขึ้นมาปิดปากของภารันย์ทันที สองยายหลานสบตากัน คุณม่านฟ้ามีน้ำตาคลอ
“อย่าพูดแบบนี้อีกได้ไหม ยายรักเล็กแค่ไหน ยายต้องขอบคุณสวรรค์ต่างหากที่ส่งเล็กให้มาอยู่กับยาย”
เขาสอดแขนรัดกอดยายให้แน่นกว่าเดิม
“ขอบคุณครับ” เขาน้ำตาคลอเช่นกัน
ภรินทรตั้งท้องตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย โดยที่แฟนหนุ่มที่คบกันมา ไม่คิดจะมาดูดำดูดีและรับผิดชอบ นี่เป็นเรื่องที่คุณม่านฟ้ารับไม่ได้ ภรินทรยืนกรานที่จะเก็บตาหนูเล็กเอาไว้ เพราะยังไงก็เป็นเลือดของเธอครึ่งหนึ่ง
เมื่อภรินทรได้คลอดเด็กชายภารันย์ออกมา เธออยู่เลี้ยงลูกได้เพียงสามเดือน ก็ตัดสินใจหนีความอัปยศไปอยู่ฝรั่งเศสกับคนรู้จักของมารดา ทั้ง ๆ ที่คุณม่านฟ้าก็ไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของนางไปที่ไหน แต่ที่ภรินทรเป็นแบบนี้ ก็เพราะความรั้นความดื้อของเธอนั่นเอง
“อย่าคิดมากนะลูก” คุณยายปลอบใจ คุณยายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ
ภารันย์ยกหน้าที่ซบกับไหล่ของคุณยายขึ้นมามองใบหน้าของท่าน
“คุณยายนั่นแหละอย่าคิดมาก เล็กขอโทษนะครับที่พูดไม่ดี”
“จ้ะ... ยายรู้...ว่าเล็กของยายเป็นเด็กน่ารักสำหรับยายเสมอ”
จุ๊บ... หลานชายชิดใบหน้าจุ๊บแก้มเหี่ยวของคุณยายแรง ๆ
“เล็กจะโทรหาคุณยายบ่อย ๆ นะครับ”
“จ้ะ...อย่าโทรมาตอนยายทำวัตรก็แล้วกัน”
ฮา...หลานชายหัวเราะ
“ครับผม”
ในห้องเรียนของพิมพ์เพชร
“พวกแกรู้ไหมพี่เล็กกลับมาเรียนแล้วนะ”
เสียงพูดด้วยความตื่นเต้นที่ชายหนุ่มสุดหล่อ และโดนใจสาว ๆ ได้กลับมาเรียนอีกครั้ง
“แล้วไง พี่เล็กหล่อเหมือนเดิมไหม ฉันอยากเจอจัง”
“ย่ะ สุด ๆ... คิ้วดก ตาคม แถมยังสมาร์ตกว่าเดิมด้วย”
“กล้ามแขนเนี่ยเป็นมัด ๆ เชียว”
“แล้ว... ตอนนี้พี่เล็กอยู่ไหน ฉันอยากเห็น”
“แหม...ข้ามศพฉันไปก่อนนะ คนนี้ฉันจอง”
“แหวะ... แล้วพี่โมเมล่ะ หล่อนจะไปแยกคู่จิ้นเขาได้ไง”
“โอ๊ย...ของแบบนี้ใครดีใครได้”
“หล่อนสวยเนอะ”
“อื้อ...พวกแก พวกแก พวกแก เพิ่งรู้เหรอ...”
“ย่ะ...”
เต้นดึงแขนของชมพูลุกจากโต๊ะที่เธอนั่งเรียนอยู่ทันที
“รำคาญยายพวกนี้” เขาพูดเสียงดังให้พวกสาว ๆ ได้ยิน
“หื้อ....” บรรดาสาว ๆ ในห้องทำเสียง และมองตามหลังคนทั้งคู่ออกไป
ไอ้...#%*&!###...” เสียงสรรเสริญกำแหงก็ตามมา
“อย่าไปสนใจฟัง กว่าจะเรียนจบ ต้องทนอยู่กับยายพวกนี้ไปถึงเมื่อไหร่”
“เต้นก็...” ชมพูว่าเพื่อน
“หิวแล้ว กินอะไรดี” กำแหงถามเพื่อนสาว
“ร้านพี่ต้องลานมังกรไหม อยากกินสลัดไข่ดาว”
“หึ...ไม่เบื่อหรือไง ดูสิ...กินแต่สลัด ผอมลงไปตั้งเยอะ”
“ฉันไม่ชอบเห็นตัวเองมีพุงนี่นา”
“ยายชมพู กินข้าวไปเถอะ ตายไปไม่ได้กินนะ”
“เต้นเนี่ย ปากก็เป็นเสียแบบนี้แหละ สาว ๆ วิ่งหนีหมด”
“อะ... ถามฉันสักคำไหมว่า ฉันอยากมีแฟนหรือเปล่า”
“ใจจริง ก็อยากมีใช่ไหม”
“ถ้ามี...แล้วมานั่งกลุ้ม ไม่มีเสียดีกว่า”
“คิดไปเองอะดิ”
“หิว ๆ อย่าพูดมากนะ” กำแหงโยนหนังสือในมือของตัวเองวางบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะเดินไปสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์
พิมพ์เพชรมองตามหลังของเขาแล้วส่ายหน้า
ชายหนุ่มก็ดีกับเธอคนเดียว นอกนั้นผู้หญิงคนอื่น ๆ เห็นเขาตั้งแง่ไปเสียทุกคน
“วันนี้โมเมเลี้ยงเองนะทุกคน” เธอยิ้มกว้าง เดินนำเพื่อนเข้าไปในลานมังกร
“หน้าบานไม่หุบเลยนะ” หมูแดงแซว
หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับเล็ก เขาส่งยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
โต๋มองภาพของทั้งสองคนแล้วทำหน้าเศร้า ๆ
“หึ...” หมูแดงกระแซะไปที่แผ่นหลังของเขา โต๋หน้าเกือบคะมำ
“โอ๊ะ...ยายบ๊อง...” เขาตั้งการ์ดหันหน้ามาเอาเรื่องคนชนทันที
“ก็แกจะหยุดเดินทำไม”
หมูแดงพูดเบา ๆ เพราะวันนี้โดนสั่งห้ามจากโมเมห้ามทะเลาะกันให้เสียบรรยากาศ หมูแดงทำยักไหล่แล้วรีบเดินตามสองคนนั้นไป
“ยายหมูอ้วน...ฝากเอาไว้ก่อน” เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตามหลังเธอไป
“อะ...นั่งไหน” หมูแดงถามเต้นทันทีที่เห็นหน้า ก็หมูแดงเป็นพี่รหัสของเต้น
“นั่งกับเพื่อน ไม่มีที่ว่างสำหรับเจ๊” เต้นปากเสียอยู่แล้ว เป็นนิสัย อีกอย่างเขาก็เบื่อที่หมูแดงวุ่นวาย
